Ja, anielica recenzja

Drugi tom przygód Wiktorii Biankowskiej przynosi jeszcze więcej zawirowań w jej życiu niż podczas historii znanej z pierwszej części. Tym razem, jak sam tytuł wskazuje, Wiktoria znajdzie się… w Arkadii. I wywoła tam niemałą rewolucję, która sprawi, że zostanie zmieniony odwieczny porządek. Ci, którzy szczególnie polubili Los Diablos - nie martwcie się, bo dziewczyna zawita i tam, w końcu przyjaciół trzeba odwiedzać. W drugim tomie znacznie częściej pojawia się Piotruś, ziemska miłość Wiktorii, który zostaje wplątany w niecne intrygi diabłów. Tym razem jednak nie oni grają pierwsze skrzypce, bo pojawia się kolejna osoba, która lubi pociągać za sznurki zza kulis.

Ta część ma tyle samo, jeśli nie więcej humoru co pierwsza. Nadal uważam, że do całej serii trzeba podejść z ogromnym dystansem i nie oczekiwać poważnej historii. Oczywiście, bez trudu można znaleźć tutaj niewielkie błędy logiczne, ale w żaden sposób nie przeszkodziły mi one w czytaniu. Jedynym co mnie lekko drażniło w książce było powtarzanie „mój przystojny diabeł”, co sprawiało, że miałem chęć wywracać oczami. Po lekturze pierwszej części wiedziałem czego mogę się od tej książki spodziewać i szczerze mówiąc, nie doszukiwałem się tutaj głębokiej fabuły, bo potraktowałem ją po prostu jako lekką rozrywkę. I tutaj spełniła swoją rolę bardzo dobrze.

Muszę przyznać, czytało mi się ją o niebo (o ironio!) lepiej niż poprzedniczkę i naprawdę przyjemnie spędziłem z nią czas. Świetnie sprawdziła się jako oderwanie od mocno nieprzyjemnej jesiennej aury. Beleth jak zawsze nie zawodzi we flircie, Kleopatra w swoich kobiecych rozterkach, a Śmierć wciąż bawi, tym bardziej, że w tym tomie mamy okazję poznać ją bardziej. No i wspaniali putto, którzy potrafią sprawić, że pobyt w niebiańskiej Administracji będzie bardziej udręką niż niebiańskim rajem.

Po przeczytaniu „Ja, anielica” stwierdzam, że zaczynam coraz bardziej lubić tę diabelsko-anielską serię. Niebawem sięgam po „Ja, potępiona” i nie mogę doczekać się kolejnych przygód Wiktorii.