Mroczna wiedza recenzja

Scholomance to wyjątkowa szkoła dla obdarzonych magicznymi umiejętnościami nastolatków. Szkoła, którą albo kończysz, albo umierasz w trakcie nauki. El, a właściwie Galadriel to nastolatka, która stale musi ukrywać swoją moc. Przepowiednia, którą usłyszała przed laty sprawiła, że uważnie podchodzi do swoich umiejętności. Jej samopoczuciu nie pomaga fakt, że jako jedna z niewielu uczniów nie ma współtowarzyszy, nie przynależy do żadnej z enklaw i stale musi być czujna na czyhające na nią złowrogi. Kolejny rok nauki może okazać się być przełomowy nie tylko dla niej, ale dla wszystkich uczniów.

Motyw szkoły dla nastolatków obdarzonych niecodziennymi umiejętnościami to jeden z najczęściej eksplorowanych motywów w literaturze YAF, ale to taki, który niezwykle lubię i po który zawsze chętnie sięgam. Naomi Navik, mimo że posłużyła się takim sztampowym tematem, wprowadziła do niego coś nowego, bo samą szkołę ciężko nazwać pozytywnym miejscem. Uczniowie zawierają sojusze, by przeżyć, często bez skrupułów poświęcając ludzi z którymi nie mają nic wspólnego. Co więcej, historia nie zaczyna się na pierwszym roku, a już na trzecim, gdzie uczniowie mają już rozwinięte swoje umiejętności w znacznym stopniu.





El jako główna bohaterka też wypada nienajgorzej. Mimo jej ciągłej opryskliwości i wiecznych pretensji, da się ją polubić, a jej decyzje są logiczne. Z pozostałych bohaterów najbliżej poznajemy Oriona, chłopaka z nowojorskiej enklawy, która obecnie jest najbardziej popularna. Jego postać może sprawiać wrażenie typowego osiłka, który bezmyślnie rzuca się na pomoc przyjaciołom, ale dzięki niektórym wydarzeniom autorka dodaje jej głębi.

Całość wypada bardzo korzystnie, na tyle, bym chętnie sięgnął po drugi tom. Motyw enklaw, w których żyją obdarzeni szczególnymi umiejętnościami, chroniąc się przed złowrogami, jest bardzo ciekawy i liczę na jego rozwinięcie. Sama szkoła i jej konstrukcja (którą możemy też poznać dzięki dwóm mapkom w książce) bardzo mnie ciekawiła i cieszę się, że autorka poświęciła trochę miejsca w historii przytaczając sposób jej funkcjonowania.

To było moje pierwsze spotkanie z piórem autorki, ale pomysły zaciekawiły mnie na tyle, że chciałbym dać szansę jakiejś jej innej książce. Na kontynuację Scholomance z pewnością będę czekał, tym bardziej po takim zakończeniu, które sprawia, że chce się napisać do autorki list z pogróżkami, by szybciej ukończyła kolejny tom.