Zdeptane nadzieje recenzja

„Widać są w życiu momenty, gdy pogrzebane marzenia, zdeptane nadzieje, biorą górę nad rozsądkiem.”.

Burzliwe losy historii okresu zaborów, a w środku w niej ludzie, którzy po prostu chcą żyć. Spragnieni wolności, poczucia bezpieczeństwa i beztroski, której zostali tak brutalnie pozbawieni. Rodzina Rzążewskich stara się odnaleźć w tych trudnych czasach, zachowując swoje wartości i znaleźć równowagę w zaangażowaniu, w walce o wolność, jak i namiastce normalności. Ich córki wkraczają w czas młodości, pełen marzeń, nadziei i namiętności, ale także pierwszych rozczarowań. Gorzka gorycz, o której trudno zapomnieć i bolesne doświadczenia już na zawsze osiądą na dnie ich serc. Każda z nich na swój sposób stara się stłumić wyrządzone krzywdy i obiera własną ścieżkę, która zdaje się ucieczką od niechcianej rzeczywistości.

Sięgając po powieści autorki, mam już dość sprecyzowane oczekiwania, ponieważ za każdym razem dostarcza mi niezapomnianych emocji, a także wzruszeń. Tak było i tym razem. Fabuła rozpoczyna się niespiesznie, stopniowo wprowadzając czytelnika w klimat minionych burzliwych czasów i nastrojów panujących w społeczeństwie. Trwające prześladowania, pokazowe egzekucje, masowe zsyłki na Sybir. Niepokój dodatkowo pogłębia szerząca się epidemia cholery, która zbiera swe śmiertelne żniwo. W tym chaosie dość przekornie pojawia się nadzieja, wiara w lepsze jutro, w szczęście. Dostrzegamy ją w delikatnych uśmiechach, wymownych spojrzeniach, skradzionych chwilach i rodzącym się uczuciu. Jednak i ona okazuje się ulotna, złudna i zdeptana podjętymi decyzjami. Spontaniczność, emocjonalność mogą być siłą, która pozwala przekroczyć lęk i panujące ograniczenia, lecz również ma swoją cenę. Śledząc przeżycia sióstr Rzążewskich, jak i wszystkich bliskim ich osób zderzamy się niespełnionym uczuciem, bolesną stratą i konsekwencją życiowych wyborów. A także nierówną walką o lepsze jutro i niepodległość narodu. Ostatnie strony zapowiadają emocjonujący drugi tom, na który już teraz czekam.