Brudna trylogia o Hawanie recenzja

Dzisiej­szy wpis roz­pocznę od pytań, które posta­wi­łam sobie zasia­da­jąc dzi­siaj do kom­pu­tera, a mia­no­wi­cie — jaki obraz Kuby, a więc rów­nież Hawany przed­sta­wia współ­cze­sna lite­ra­tura i kine­ma­to­gra­fia i jakie w związku z tym sko­ja­rze­nia z tym krajem/miastem posiadamy?

Moja, być może nieco banalna wizja Hawany to mia­sto pełne star­szych (sama nie wiem dla­czego) miesz­kań­ców, palą­cych popu­larne cygara w cie­niu pięk­nych, odre­stau­ro­wa­nych budowli pamię­ta­ją­cych jesz­cze czasy kolo­nialne oraz małe, cia­sne uliczki — dużo uliczek.

Muszę przy­znać, że Brudna try­lo­gia o Hawa­nie budzi we mnie dosyć skraj­nie sprzeczne uczu­cia — opi­suje miesz­kań­ców Hawany, jako ubo­gich, żyją­cych z dnia na dzień ludzi miesz­ka­ją­cych w owszem — pięk­nych, lecz roz­pa­da­ją­cych się i brud­nych budyn­kach o zapa­chu ludz­kich odcho­dów, trud­nią­cych się głów­nie pale­niem mari­hu­any, piciem rumu oraz pro­sty­tu­cją — w naprawdę wielu odsłonach.

To wła­śnie ta pro­sty­tu­cja i po pro­stu seks jest nad­rzęd­nym wąt­kiem codzien­no­ści głów­nego boha­tera powie­ści — Pedro Juana — byłego dzien­ni­ka­rza, nie­jed­no­krot­nie gło­du­ją­cego kobie­cia­rza pozba­wio­nego jakich­kol­wiek sen­ty­men­tów. Co zaska­ku­jące, mimo całej szorst­ko­ści,wzbu­dził on we mnie cał­kiem pozy­tywne emo­cje — cho­ciaż muszę przy­znać, że czy­ta­jąc tę książkę, mia­łam cza­sami wra­że­nie, że jest to utwór mogący być zna­ko­mi­tym mate­ria­łem do stwo­rze­nia nie­źle wyuz­da­nego filmu por­no­gra­ficz­nego, co nie­ko­niecz­nie jest zaletą.

Całość powie­ści jest jed­nak bar­dzo przy­stępna i łatwa do przy­swo­je­nia. Mimo wszystko Gutier­rez przed­sta­wił Hawanę w bar­dzo ory­gi­nalny i cie­kawy spo­sób, pre­zen­tu­jąc życie boha­te­rów książki w tle tak cha­rak­te­ry­stycz­nych dla Kuby czyn­ni­ków, któ­rymi są prze­cież używki do któ­rych można zali­czyć rum, mari­hu­anę i być może nawet nad­mierną sek­su­al­ność oraz inte­re­su­jącą histo­rię, odbi­ja­jącą się też w pery­pe­tiach życio­wych postaci opi­sa­nych w książce.

Pod­su­mo­wu­jąc, z całą pew­no­ścią można stwier­dzić, że w powie­ści Brudna try­lo­gia o Hawa­nie każdy — zarówno miło­śnik histo­rii w wielu zna­cze­niach, jak i na przy­kład podróży, może zna­leźć coś dla sie­bie — wynika to na pewno z wie­lo­wąt­ko­wo­ści i zło­żo­no­ści utworu Gutier­reza. Dla mnie były to nie­które ze zło­tych myśli boha­tera, z któ­rych dwie załą­czę niżej:

Słabi i tchórz­liwi zawsze będą pła­kać i narze­kać. Myślą, że dzi­siaj wszystko się koń­czy.
W rze­czy­wi­sto­ści jest dokład­nie na odwrót: dzi­siaj jest dniem, w któ­rym się wszystko zaczyna.

Musisz wziąć byka za rogi. Prze­stań się nad sobą roz­czu­lać. Teraz musisz być mocny. Stań twardo przed bykiem, złap go za rogi i nie pozwól, by cię oba­lił. O nie! To ty masz zwy­cię­żyć. Ty go poko­nasz i dalej będziesz mógł żyć szczę­śli­wie. Aż pojawi się kolejny byk i zacznie szar­żo­wać na cie­bie. Wtedy znów będziesz twardy i znów go poko­nasz. Tak to jest. Po jed­nym byku przy­cho­dzi następny. Zawsze jest jakiś byk, któ­rego trzeba wziąć za rogi.

Chyba jest w tym ziarnko prawdy.