Miłosna zagrywka recenzja

„Miłosna zagrywka” to trzecia część cyklu „The New York Titans” napisanego przez Poppy J. Anderson. Po przeczytaniu „Miłosnej zagrywki” wyklarował mi się schemat, jakiego autorka użyła do napisania powieści z tej serii. Dotąd przeczytałam trzy i domyślam się, że i czwarta przebiegnie według tego samego wzoru. A jaki to wzór? On, ona, w tle sport, tajemnica lub trauma z przeszłości, próba zapomnienia lub rozprawienia się raz na zawsze z wspomnianymi demonami przeszłości, poza tym rodzina – wspaniali lub toksyczni jej członkowie i obowiązkowo przyprawa o nazwie „erotyka”. Żadne to odkrycie, żadna nowość, ale muszę przyznać, że Poppy J. Anderson robi to uroczo, a już na pewno trafiła w mój gust czytelniczy, jeśli chodzi o lżejszą, relaksującą literaturę.

Ona – w tym przypadku Teddy, to dziewczyna z przeszłością i traumą. Takie to właśnie bywają kobiety u Poppy J. Anderson. Teddy nie sposób nie kibicować, kiedy przeszłość wciąż ją dogania, a ona stawia jej czoła sama lub z pomocą innych. Jaka to przeszłość – dowiecie się z powieści. Czy się z nią upora? Wiadomo.

On – sportowiec, Brian Palmer, na którego zwróciłam uwagę już w „Rozgrywce na szczęście”, gdzie był bohaterem drugoplanowym, ale dość wyrazistym. Pomimo wysokiego wzrostu i przewagi mięśni nad innymi tkankami oraz zdawałoby się pewnego i aroganckiego sposobu bycia, okazuje się wrażliwym, ale też wspierającym facetem, choć nie działa ekspresowo. Trochę trwało zanim zrozumiał (z podpowiedzią) i się odobraził.

Sport w tle – w tym przypadku futbol amerykański. Rozmowy toczone przez członków drużyny New York Titans zostały napisane bardzo błyskotliwie, z poczuciem humoru i dobrze się je czytało. Futbol to sport drużynowy, a więc wiadomo, że pojawiają się zgrzyty i przyjaźnie, bójki i wzajemna pomoc. To następne tematy, nad którymi pochyliła się Poppy J. Anderson. Nie są dominujące, ale warto zwrócić na nie uwagę.

Tajemnica lub trauma z przeszłości – to bardzo ciekawy wątek, który uczy, że nie zawsze da się wymazać błędy przeszłości, nawet jeśli zapłacilibyśmy ogromną sumę pieniędzy za ich ukrycie. Zawsze ktoś wywlecze nasze grzechy na światło dzienne, a już na pewno, gdy jest się kimś znanym. Poza tym przeszłości nie zmienimy, więc warto pomyśleć, zanim zdecydujemy się na jakiś „wybryk”. Wątek błędów popełnionych przez Teddy w wieku nastoletnim i jego późniejszych konsekwencji, to niezły temat do dyskusji w młodzieżowych klubach czytelniczych. Z tym wątkiem ściśle powiązana jest toksyczność dziennikarzy, którzy wychodzą poza działania etyczne, byleby tylko wywołać skandal, niezdrową sensację i wznieść na szczyt swój tabloid.

Rodzina – dwie toksyczne matki: matka Teddy i matka Briana, z mocniejszym akcentem na tę pierwszą. To znowu wątek dla rodziców, by czasem zmniejszyli swoje wymagania i oczekiwania w stosunku do dzieci, ale też nie bali się zaufać ponownie, dać szansę na rehabilitację. Matka Teddy nie rozmawiała z córką, lecz strofowała ją, pouczała i poniżała oraz wiecznie wypominała. Kto i jak na nią wpłynął, że zmieniła stosunek do córki, dzięki czemu na nowo zaczęły się do siebie zbliżać, przeczytacie w powieści.

Erotyka to przyprawa dodająca smaku i ostrości powieści Poppy J. Anderson. Nie jest wulgarna, ale też nie delikatna. „Zagrywka na szczęście” to powieść współczesna, gdzie nie czeka się do ślubu jak w sentymentalnych romansach, lecz postępowanie bohaterów jest odzwierciedleniem kultury seksualnej obecnych czasów. Sceny erotyczne nie zdominowały jednak powieści, więc nie mamy ich dosyć.

Na zakończenie kolejny raz powtórzę, że i lekka literatura może czegoś nauczyć, stać się impulsem do dyskusji i nie być jedynie „odmóżdżaczem”. Z ciekawością sięgnę po czwartą część cyklu „The New York Titans” również w interpretacji Mikołaja Krawczyka. Najlepiej wychodzą mu dialogi futbolistów i kłótnie.