Bez tchu recenzja

Manaslu, to ósmy pod względem wysokości szczyt Ziemi, leżący w północnej części Nepalu. Ma on 8163 m n.p.m., uchodzi również za Górę Śmierci - do 2018 roku liczba ofiar śmiertelnych wzrosła do 64! Jako osoba lubiąca czytać o przekraczaniu własnych granic właśnie w górach, z wielką ciekawością sięgnęłam po tę powieść. Bardzo zaintrygował mnie opis książki oraz to, że będzie to górski kryminał. Jestem chyba jedna z niewielu osób, która tej książki po prostu nie doczytała, bo okazała się dla mnie wielką klapą.

Sześcioro nieznajomych. Jeden morderca. I walka o przetrwanie... - brzmi zachęcająco, prawda? Dziennikarka Cecily Wong dołącza do elitarnego zespołu, który chce zdobyć jeden z najwyższych szczytów. Ona również ma wejść na wierzchołek, bo dzięki temu będzie mogła opisać wielki sukces jednego ze wspinaczy, który postanowił rozprawić się z najwyższymi szczytami na lekko. Charls McVeight, bo o nim mowa, legenda alpinizmu w niecały rok zdobywa prawie wszystkie ośmiotysięczniki bez użycia tlenu czy poręczówek. I tak zaczyna się przekraczanie granic przez Cecily, totalną amatorkę jeśli chodzi o himalaizm. Wszystko byłoby ok, gdyby nie to, że nagle ginie jeden ze wspinaczy konkurencyjnego zespołu. Bohaterka twierdzi, że wśród wspinaczy jest morderca. Czy to prawda czy paranoja? Tego się nie dowiedziałam, bo odpuściłam...

Dlaczego odpuściłam? Może to nie ten czas na tą książkę - czytałam ją przez dwa tygodnie, po rozdziale wieczorami i zasypiałam. Mimo, że Autorka dogłębnie opisywała jak wyglądają przygotowania do zdobycia takiej góry. Było za nudno dla mnie. Nie czułam tego, co w książkach pisanych przez alpinistów/himalaistów. Dodatkowo nakręciłam się na to, że jest to kryminał. Ktoś kto na tym się skupił, będzie zawiedziony, bo akcji i napięcia tutaj za grosz nie znalazłam. Widać, że inspiracją Autorki był Nirmal Purja, który w rekordowym czasie zdobył szczyty Himalajów i Karakorum. Co do bohaterów, żaden, dosłownie żaden mnie nie zachwycił. Z samą wspinaczką na szczyt (dotrwałam do zdobycia drugiego obozu) było mi trochę nie po drodze. To było takie ciach bach, z dwoma momentami, gdzie ktoś mógł stracić życie, a sama pomoc i wyjście z sytuacji było proste jak bułka z masłem. Czary goryczy do mojego zakończenia przygody z książką, dolało stwierdzenie, że na wysokości ok. 6400 m n.p.m. (obóz drugi) w środku nocy główna bohaterka idzie do łazienki. Może to było przejęzyczenie, ale tego było dla mnie zdecydowanie za dużo.

Przykro mi, że nie ukończyłam tej książki. Zwłaszcza, ze przeczytałam masę pozytywnych recenzji i byłam jej bardzo ciekawa. Jednak nie porwało mnie i bez sensu było zmuszać się do dalszego czytania. Za nudno, bez napięcia. "Bez tchu" to po prostu pamiętnik z próby zdobycia Manaslu. Zdecydowanie wolę literaturę faktu jeśli chodzi o góry. I tego będę się trzymać.