Boscy przewodnicy. Jak zwierzęta uczą nas życia recenzja

Podtytuł: "Jak zwierzęta uczą nas życia" sugerował, że będą one, mimo mocno chrześcijańskiej natury autorki, głównymi bohaterami tej książki. Niestety okazuje się, że kluczową postacią jest tu bóg. Jako osoba niereligijna w pełni świadomie zdecydowałam się na przeczytanie "Boskich przewodników", ponieważ byłam niezmiernie ciekawa podejścia do zwierząt, jakie zostanie ukazane w książce. No i mam mieszane uczucia. Bo jakoś tej biblii było mi jednak za dużo, mimo wszystko...ale do brzegu.

Caryn Rivadeneira od dzieciństwa kochała zwierzęta. Uwielbiała je obserwować i wchodzić z nimi w interakcje przy każdej nadarzającej się okazji. Tę miłość próbuje zaszczepić czytelnikowi. Chce nam pokazać, że zwierzęta, zarówno nasze domowe pupile, jak i dzicy mieszkańcy sawanny, to mądre, czujące istoty. Od kiedy ok. 15 tysięcy lat temu człowiek spotkał na swej drodze wilka i wzajemnie wpuścili się do swoich światów, od wtedy zwierzęta stały się dla ludzi kimś ważnym i potrzebnym, nie tylko jako pokarm. Autorka oczywiście przedstawia zwierzęta w świetle biblii, w której bóg jest zawsze dobrym pasterzem, troskliwym opiekunem. Dla mnie ważne jednak było to, że mocno podkreślony został fakt, iż wszelkim zwierzętom należy się szacunek. Wiecie, że od 1970 roku jako ludzie wybiliśmy ponoć 60% zwierząt? Przerażające, prawda? A jednocześnie wszelkie akcje ratunkowe z udziałem zwierząt są szeroko wspierane, a incydenty znęcania społecznie piętnowane. Totalny dysonans.

Kiedy już wygrzebalam spod grubej warstwy biblijnych wersetów elementy, które dotyczą zwierząt jako takich, ukazały się całkiem interesujące treści. Czy wiesz, że w głębinach oceanów żyją świecące w ciemności rekiny chochliki? A psy reagują intensywniej na cierpienie człowieka, niż na inne jego emocje? Czy zwierzęta z Parku Narodowego Yala na Sri Lance przed tsunami w 2004 roku uratował instynkt? Te i wiele innych smaczków podsuwa nam autorka. Jest to zdecydowanie odpowiednia książka dla osób, które będąc chrześcijanami prowadzą wewnętrzną walkę, nie mogąc dopuścić do siebie faktu, że po śmierci nie spotkają się z pupilami w raju. Dla mnie z kolei była to doskonała okazja, by poznać bliżej odmienny punkt widzenia. Choć w zasadzie nie jest on aż tak różny, bo miłość, szacunek i dobro to wartości ponadczasowe i niezależne od wyznania czy światopoglądu.