Powiernik mieczy recenzja

Piękny, zachwycający. Umięśniona klata, lodowate pociągające oczy, włosy czarne jak u kruka. Wojownik, jakich mało, jego umiejętności są na poziomie co najmniej mistrzowskim. Uprzejmy i dworny. Ideał mężczyzny. Posiadający także zupełny brak zrozumienia jeśli chodzi o sferę obejmującą stosunki międzyludzkie.

Jestem świeżo po lekturze "Powiernika mieczy" i wciąż się uśmiecham. Historia Rezkina, który sprawia, że nogi miękną kobietom na widok jego wyrzeźbionych mięśni ("Michał Anioł go dłutem haratał"), a jednocześnie nawet nie wie dlaczego, który uważa "przyjaciół" za jakąś tajemną klikę, do której trzeba się zapisać i który morduje z zimną krwią, bo tak każą mu zasady, sprawiła, że z nową werwą spojrzałam na gatunek fantasy.

Mamy tu naprawdę dużo komizmu sytuacyjnego. Książkę czyta się, niczym poradnik "Jak nie zachowywać się w towarzystwie, a i tak zjednywać sobie ludzi." Rezkin dosłownie kipi niewinną nieznajomością tematu, jednak jego urok osobisty robi swoje - wszyscy go podziwiają, wszyscy padają przed nim na kolana. A on nadal nie wie dlaczego.

Styl autorki jest odrobinę mechaniczny, gdy dochodzi do opisywania uczuć Rezkina, jednak nadaje on jeszcze więcej komizmu. Rezkin jest jak Data ze "Star Treka" - bardzo chce zrozumieć ludzi, ale brak mu wyrobionych ludzkich uczuć i odruchów, których nie nabył, szkoląc się w tajemniczej fortecy, u nie mniej tajemniczych mistrzów. Jego dziewiętnastoletnie życie było od małego szkraba wypełnione bólem bezlitosnego treningu. Posiada on ogromną wiedzę na temat świata, jednak nie na temat ludzi - nie w sensie emocjonalnym.

Świat przedstawiony jednak, w przeciwieństwie do żywych i zabawnych postaci, kuleje. Nie dowiadujemy się ani trochę o kulturze i obyczajach Ashai, za wyjątkiem paru rozmów na temat szlachty i wojny w domu generała. Liczyłam na więcej szczegółów, autorka bardzo skupia się na postaciach i ich relacjach, dając nam w zasadzie sterylny świat, który otacza bohaterów, ale praktycznie nic o nim nie wiemy.

Książka przypomniała mi oglądany kiedyś pierwszy odcinek polskiego "Wiedźmina" z Michałem Żebrowskim. Geralt był tak samo naiwny kulturowo, jak Rezkin, po raz pierwszy widziana przez niego kobieta stanowiła dla niego zagadkę. Tu mamy coś bardzo podobnego, oczywiście w mniejszym stopniu, gdyż Rezkin posiada naprawdę dużą wiedzę o świecie, jako ogóle. Jednak to nasuwa parę intrygujących myśli na temat wychowania w izolacji. Myślę, że autorka zgrabnie poprowadziła ten temat - Rezkin jest w zasadzie bardzo dobrze wyszkolonym człowiekiem-robotem, który dopiero musi poznać, co naprawdę jest ważne.

I mam nadzieję towarzyszyć mu w tej drodze w kolejnych częściach. Jeśli lubicie humor serwowany ze smakiem, "Powiernik mieczy" może stać się dla was przykładem, że można napisać postać dobrą we wszystkim, ale nie dać jej przykleić niesławnej i raczej drażniącej łatki marysuizmu.