Rdza recenzja

Szymek ma 7 lat, biega z kolegą Budzikiem i kładą na torach metalowe przedmioty. Czekają na pociągi, które po nich przejeżdżają i zbierają to, co zostało z pozostawionych przez nich przedmiotów. Jednak pewnego dnia jego rodzice wyszli z domu i już nie wrócili. Pogrzebu nie pamiętał. Została tylko Tośka, babcia od strony mamy. Dziwna i zimna kobieta z Chojen. Jak sobie razem poradzą?
Autor opisuje życie, takie pozornie nudne, zwyczajne, któremu zawsze (jak to w prawdziwym życiu) towarzyszy śmierć. A jeśli nie ona, to większe lub mniejsze tragedie – bójki, upadki z przeklętych topoli, odrąbanie dwóch palców i piekło II wojny światowej.
W „Rdzy” urzekły mnie cytaty. I wprowadzenia do fabuły nowych bohaterów, które są po prostu piękne. I tak jak cała książka sprawiają, że jakoś tak robi się cieplej na serduszku. Styl pisania sprawia, że cała historia (bo przecież moglibyśmy być świadkami podobnej) nabiera lekko baśniowego charakteru. Autor nie potrzebuje wielu słów, rozwlekłych akapitów, by „dotknąć” czytelnika. W moim przypadku wystarczyło czasem jedno zdanie, ba, jedno słowo.
Książka rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych. Obserwujemy dorastającego Szymka (od 7 do 21 lat) oraz młodość jego babci Tośki, która przeplatana jest historiami jej mamy oraz córki, mamy Szymka. Nadążacie? Dwa pokolenia łączy strata. Ale żeby nie mówić zbyt dużo i nie zdradzać zbyt wielu elementów fabuły: czytajcie. Może i Wam spodoba się historia kobiety, która pokochała tylko jednego nieszczęśliwego człowieka i jej dorastającego wnuka, który ma możliwość pomóc drugiemu, równie nieszczęśliwemu.