Bliźnięta z lodu recenzja

Małżeństwo Mooncroft, rodzice bliźniaczek jednojajowych ponieśli ogromną stratę i przed rokiem pochowali Lydię - jedną z córek, która umarła wskutek nieszczęśliwego wypadku. Nadal żyjąca bliźniaczka Kirstie zaczyna objawiać osobliwe zachowania, a w końcu wyznaje, że tak naprawdę jest zmarłą Lydią. Czy słowa dziecka są jedynie zbyt daleko posuniętym, złośliwym kłamstwem? Czy może czymś znacznie gorszym?

Niestety, ale zbyt często w tej książce wysuwane na pierwszy plan są absurdy, takie jak np. popęd seksualny matki bliźniaczek. Nie tyle dziwi fakt jego istnienia, co okoliczności, w jakich dochodzi do jego eskalacji. Rodzicielka pogrążona w żałobie, mająca poważne problemy wychowawcze z drugim, żyjącym nadal dzieckiem nie zaprząta sobie głowy rzeczami istotnymi, a tym, że pragnie swojego męża. Wątpliwy pozostaje dla mnie realizm tej sytuacji. Równie duża luką logiczną jest to, że matka, która kompletnie nie radzi sobie z problemami dziecka (samookaleczanie, koszmary nocne, dziwne zachowania) nie zabiera córki do terapeuty, a woli pogrążać się we własnych podejrzeniach i we własnym zakresie szuka przyczyny jej zachowania – oczywiście bez rezultatu.

Nie wiem, w czym należy upatrywać przyczyny takich niedorzeczności – w braku konsekwencji i wiedzy autora czy w celowym działaniu, które miało kontrastować i wywoływać mieszane odczucia. Jednak zarówno w pierwszym, jak i w drugim wypadku nie umiem potraktować tego jako walor tej pozycji. Istotę tej książki można by sprowadzić do dwóch zdań: „Nie, to Lydia - nie Kirstie. A może jednak Kirstie?”. Istne pomieszanie z poplątaniem i ustawiczne granie na nosie czytelnika. Do czasu ta zwodnicza narracja mi się podobała, ale wszystko w nadmiarze szkodzi, a zwłaszcza powtarzalność.

Faktem jest, że „bliźnięta z lodu” są thrillerem psychologicznym. Autor uderza w czułe punkty czytelnika, wtrąca psychologiczne wątki, potrafi wzbudzić ciekawość, jednak nie potrafi jej na dłużej utrzymać. Analogicznie jest z napięciem. Blurb zapowiadał bardzo intrygującą historię, która może okazać się trudna do poprowadzenia. Niestety, S.K. Tremayne w mojej ocenie nie podołał zadaniu i poległ gdzieś w połowie.