Błękitnooki chłopiec recenzja

Bardzo wymagająca, soczysta, dojrzała, wstrząsająca lektura, która zmechaciła mnie lekko na weekend. Ale nieodkładalna. I w sumie genialna, w swej zawiłości i formie.

Ilość stron i treści pokaźna, ale i dość męcząca, ponieważ forma narracji wymaga mega skupienia.
Siedzimy w głowie kogoś, kto prowadzi blog, a jego wpisy dotyczą morderstw. Autorem bloga jest blekitnookichlopiec, piszący na: Niegrzecznichlopcyrzadza.

"[...] Internet, mój blog, moje listy przebojów, moje morderstwa."

Ale nie to jest najlepsze.

Najlepsze są wspomnienia, które także umieszczane są na blogu. Wspomnienia, przemyślenia, emocje, uczucia.

"Skąd bierzesz wszystkie te historie, które opisujesz? Dlaczego musisz je tu opowiadać?
Ach, odwieczne pytanie. Skąd biorą się opowieści? Czy przypominają sny, kształtowane przez naszą podświadomość? Czy przynoszą je w nocy chochliki? A może wszystkie one stanowią jakąś formę prawdy, odbicie tego, co mogło się wydarzyć, niczym gałganki pozszywane razem w szmacianą kukiełkę, którą będą się bawić dzieci…"

I prawda.

Prawda o rodzinie. A także o tym, jak rodzi się szaleństwo. I to szaleństwo nie do końca spowodowane chorobą. Bo takowa jest w tej historii.

Synestezja.
Jej różne odmiany i rodzaje.

"Synestezja potrafi manifestować się na tyle różnych sposobów [...] Słowa mogą mieć kolory, dźwięki mogą zyskiwać kształty, liczby potrafią być rozświetlone."

Ale nie mamy w tej historii do czynienia tylko z błękitnookimchłopcem. Jest też ona - Albertyna i jej wpisy. Są inni obserwatorzy bloga, aktywnie komentujący każdy post.
Czy wszyscy są tymi, kim twierdzą, że są?
Kto z nich tak naprawdę jest mordercą i psychopatą?

"Zbrodnia doskonała ma cztery odrębne etapy. Faza pierwsza: identyfikacja obiektu. Faza druga: obserwacja codziennego rozkładu zajęć obiektu. Faza trzecia: infiltracja. Faza czwarta: akcja"

Czytając, można skorzystać z klimatycznej ścieżki dźwiękowej powieści i odczuwać tym samym emocje błękitnookiegochłopca.

Oto ona.





























































Lektura pełna kolorów, mroku, muzyki, obłędu, smutku i przerażenia. Kawał solidnej literatury.

Czerń jest zbyt ograniczająca. Zakłada brak głębi. Za to błękit jest twórczy, pełen melancholii. Błękit to muzyka duszy. I barwa naszego klanu, obejmująca wszelkie odcienie niegodziwości, wszystkie smaki grzesznego pragnienia.

POLECAM