Śniło ci się recenzja

Ostatnio zdarza mi się dosyć często recenzować kolejne tomy serii, części drugie dylogii lub ostatnie tomy trylogii. Nie inaczej jest w tym przypadku, ponieważ przed wami recenzja drugiej części przygód Paula Carpentera wśród magicznej menażerii firmy J.W. Wells & Co. ,czyli „Śnilo Ci się” Toma Holta.
Jak pamiętacie, w tomie poprzednim wszystko skończyło się dobrze, nastąpił upragniony happy end, zawiłości zostały rozwiązane a wątki znalazły radosny finał. Paul awansował, znalazł upragnioną miłość - Sophie oraz uratował firmę. Nie pamiętacie?, Nie czytaliście? Nie szkodzi. „Śniło Ci się” jest tak skonstruowane, że nie czytanie „Przenośnych drzwi” nie jest końcem świata. Fabuła, choć rozpoczyna się w momencie zakończenia tomu pierwszego, traktuje o zupełnie nowych wątkach i osobach. Ponadto, autor miejscami wyczerpująco przypomina „laikom” świata firmy J.W.W &Co. co jest grane i o co w tym wszystkim chodzi, a to bardzo ważny element powieści.
Jeśli chodzi o wspomnianą już fabułę, to „Śniło ci się” otwiera nowy rozdział w życiu Paula i Sophie. Niestety, na wejście, wraz z głównym bohaterem dostajemy „zimną rybą” prosto w twarz. Nie jest miło, wszystko się wali, poznajemy dawno nie widziane stare sympatie, jeździmy gadającym po szwabsku autem, dezynsekujemy bankomaty w których gnieżdżą się mantykory oraz wchodzimy do Banku Umarłych. Paul terminuje kolejno w każdym z działów firmy, niestety jako terminator (nie mylić z filmem Camerona!) wypada jak zwykle blado i niezdarnie. Totalna pierdołowatość bohatera powoli zaczyna działać na nerwy czytelnikom (mnie z pewnością) a autor niestety, jak na złość, nie chce z niej zrezygnować.
W powieści Holta dzieje się dużo lecz niestety (znów to słowo)nie dzieje się szybko. Całość akcji oparta jest na dialogach, które gdzieś w połowie denerwują, a jeszcze później doprowadzają do białej gorączki. Gadka, bajdurzenie, wtręty i inne konwersacje to prawie 60% książki, a prawdziwa akcja zaczyna się pod koniec. Mnie osobiście, jako miłośnikowi fantastyki i Pratchett’a ten układ w ogóle nie leży, pragnę się rozerwać a nie zanudzić nużącymi dysputami o niebie i chlebie.
W dodatku w powieści Holta brak mi było salw śmiechu do których przyzwyczaił mnie świat dysku i ten rodzaj literatury. Choć styl autora jest inteligentny i błyskotliwy, pełen nawiązani do wydarzeń ostatnich lat i popkultury, całość wypada raczej miernie a autor skutecznie uśmiercił w czytelnikach sympatię do swoich bohaterów, których dni i godziny (wypełnione wiecznym bla, bla, bla) opisał z chirurgiczną wręcz precyzją.
Reasumując tym razem zrobię listę punktową (a co):
Plusy, czyli dlaczego jednak warto przeczytać :
• Błyskotliwość
• Pomysł na fabułę
• Odniesienia do popkultury
Minusy, czyli możecie sobie darować:
• Wieje nudą
• Sama gadka i gadka i gadka
• Denerwujący główny bohater
• Akcja w tempie ślimaka na uspokajaczach
Zdecydowanie wolę styl innych autorów a dalsze dzieje Paula z powodzeniem sobie daruję, czyli przychylę się jednak w stronę listy minusów. Slogan z okładki tomu pierwszego i innych bannerów można jednak sparafrazować „A jednak lepie żyć samym Pratchettem”…