To nie moja wina recenzja

A gdyby tak rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady?

Bieszczady znajdziecie w południowo-wschodniej części województwa podkarpackiego, dosłownie na samym krańcu i skrawku Polski. Bieszczady to ciągle najmniej zaludnione i najmniej zagospodarowane góry Polski, choć dziś już nie tak dzikie i nie tak rzadko odwiedzane.

Krzysztof zostawia żonę, pogrążoną w żałobie matkę, zrozpaczonego brata. Nieprzygotowany, bez telefonu komórkowego, w czerwonych butach – wyjeżdża w Bieszczady. Tym bardziej dziwne, że chwilę wcześniej umiera jego ojciec. Czy jego wyjazd jest powiązany ze śmiercią ojca? Czy rodzina będzie go podejrzewać o zabójstwo?

Zapowiedź wydawnicza może wskazywać, że „To nie moja wina” Sebastiana Sadleja będzie typowym kryminałem lub powieścią obyczajową z wątkiem sensacyjnym. Tymczasem to opowieść o poszukiwaniu siebie, a jednocześnie dramatyczna historia rodziny. Wszystko to otoczone przez górski krajobraz.

Kiedy Krzysztof przyjeżdża w Bieszczady pod sklepem zaczepia go grupka miejscowych, wpisanych w lokalny krajobraz. Z miejsca częstują go wątpiącej jakości winem i zadają szereg niewygodnych pytań. Krzysztof nie ma łatwo, bo i kwaterę trudno, sklepy zamykane są wczesnym wieczorem, a w górach – jak to w górach – pod górę. Większość tekstu powieści to przytoczone dialogi z nowo poznanymi kolegami, przypowieści i tajemnice Bieszczad, próba odkrycia tajemnicy ojca, która sprawia że mężczyzna wiele dowiaduje się o sobie. Wyjazd w góry to także okazja do odbycia podróży wewnętrznej, do uporania się z własnymi strachami i przewartościowanie przyjętych zasad.

Pod pozorem przyjemnej i lekkiej historii osadzonej w bieszczadzkim klimacie, kryje się głęboka i bardzo osobista treść. Nie jest to kryminał, nie jest to sensacja, to intrygująca powieść obyczajowa. Krzysztofa uwiera tajemnica ojca i zrobi wszystko by ją rozwiązać. Zabrakło mi choć skrawka przeżyć z tej drugiej strony – jak do wyjazdu podchodzi żona Krzysztofa, która znajduje jedynie lakoniczną wiadomość od niego. Z drugiej strony, która kobieta zaakceptowałaby taką ucieczkę?

Ciekawym elementem są tu relacje z górskich wycieczek – szczególnie zrobiła na mnie wrażenie wyprawa do źródeł Sanu. Sadlej lubi Bieszczady, co można wyczuć w tekście. Poza tym te jego Bieszczady pełne są magii, Biesów i Czadów.

Poprawna konstrukcja, ciekawa fabuła. Przeważa powolne tempo i praktycznie brak akcji. Jako całokształt to udany debiut, choć do ideału sporo w nim zabrakło.