Bielma recenzja

Swoją przygodę z autorem zaczęłam od powieści "Postrach", którą byłam oczarowana i upojona. Po serii z Igą Ziemną postanowiłam sięgnąć po "Wnyki". Powodem takiego wyboru był odczuwany przeze mnie niedosyt Kosmy. "Bielma" to drugi tom cyklu o Kosmie Ejcherście. Tym razem zostaje on poproszony o przeprowadzenie śledztwa w sprawie zaginięcia księdza, który został oddelegowany do zbadania objawień w bieszczadzkiej wsi Bialma.

"Bielma" w moim odczuciu, jest najsłabszą książką autora jaką czytałam. Początek jest toporny, brakuje tej lekkości, z którą zazwyczaj tworzy pisarz, zupełnie nie w jego stylu. Odebrałam to, jakby zabrakło pomysłu jak zacząć historię. Jest usystematyzowany, jakby autor stworzył plan i wykonywał go punkt po punkcie. Jakby zaplanował sobie, że najpierw przedstawi po kolei z imienia, nazwiska i stanowiska bohaterów, wraz z ich charakterami, wplecie pomiędzy historię Beniowej, która po wojnie została wysiedlona, a na potrzeby fabuły autor zasiedlił ją ponownie tworząc wieś Bielma, ukaże piękno Bieszczad i weźmie się za historię docelową.

Powieść składa się w większości z opisów. Było ich za dużo, a dotyczyły wszystkiego: krajobrazu, budynków, pomieszczeń, klimatu, posiłków, strojów, powojennej historii, kazań, które potrafiły zająć parę stron. Niewiele zostało na wątek kryminalny. Ten był niedoprecyzowany. Zapowiadał się intrygująco, kolejne wydarzenia wychodziły na światło dzienne, ale przy rozwiązaniu zagadki kilka elementów się posypało. Nie spinają się wydarzenia z 1981 roku. Jakbym tych puzzli nie układała, to nie pasuje.
Finał wydarzeń w teraźniejszości grubymi nićmi szyty.
Autor zdecydowanie skupił się na otoczce, a wątek kryminalny zaniedbał. Mimo tych wszystkich niedoskonałości pisarz pozostaje w kręgu moich ulubionych twórców z zastrzeżeniem, że będę wybierać jedynie powieści skoncentrowane na gatunku thrillera, kryminału.