Biała wilczyca recenzja

Książki opowiadają o niesamowitych perypetiach życiowych bohaterów - nam wydają się one przesadzone i nieprawdopodobne, ale wcale takie nie były dla milionów ludzi mających pecha mieszkać w Europie w pierwszej połowie XX wieku. To była ich rzeczywistość, ich nieszczęścia i tragedie.

Opisy miłości Kseni i Maxa są, moim zdaniem, dość infantylne, denerwujące i nieprawdziwe. Nie przemawiały do mnie. Za mało zostawiało to wszystko pola do wyrabiania sobie własnych opinii i rozszyfrowywania pobudek kierujących bohaterami, kiedy postępowali w taki, a nie inny sposób. Do tego całość intrygi jest dość łatwa do przewidzenia, co na pewno bardzo dużo jej odbiera.

Mimo tego "zawodu" uważam, że powieść jest warta przeczytania. Wspaniały jest w niej rys historyczny. Autorka musiała się dobrze przygotować do opisywania najpierw rewolucji bolszewickiej w Rosji, a następnie Niemiec przed i po nastaniu ery Trzeciej Rzeszy. Jeszcze za mało czytałam na ten temat, ale jakoś nie miałam wcześniej możliwości spotkać się z tym, co działo się wtedy w Berlinie ani zobaczyć, jak to wyglądało od wewnątrz. Jedynymi rysami, przez które zaglądałam do tego świata były książki "Kobieta w Berlinie" i "Lektor" oraz kilka filmów, m.in. oglądany niedawno "Good". Lekcje polskiego i historii w szkole ukazywały ten problem głównie z punktu widzenia kraju okupowanego, który od razu widział nazizm jako realne zagrożenie. To, co działo się w Niemczech, jest dla wielu ludzi niczym w porównaniu z tym, co przeżyli ludzie w obozach koncentracyjnych. I na pewno jest w tym sporo racji. Jednak aby mieć pełny obraz piekła, jakie światu zafundowali faszyści i sowieci w czasie drugiej wojny światowej, dobrze jest znać też tragedię ludzi, którzy widzieli, co robią światu ich właśni rodacy i nie mogli nic na to poradzić, bo sami narażali się przez to na śmiertelne niebezpieczeństwo.

Mam wrażenie, że Theresa Révay nie powinna pisać romansów. Jej "Biała wilczyca" bardzo dobrze opisuje losy ludzi w zawieruchach tego świata. Myślę, że dużo lepiej by się ją czytało, gdyby ckliwe opisy miłosne i zupełnie nieprawdopodobne, wręcz śmieszne zbiegi okoliczności, w jakich losy bohaterów splatają się ze sobą zostały zastąpione jeszcze skrupulatniejszym ujmowaniem problemów ludzi, którzy muszą stawiać opór losowi rzucającemu im wyzwania.

Druga część jest lepsza od pierwszej, ponieważ nie ma w niej tak wiele opisów perypetii miłosnych, za to jest pełna bardzo cennych informacji historycznych, napisana jest z polotem i talentem, wchłania w świat powojennego Berlina bez reszty.

http://zielonowglowie.blogspot.com/search/label/Przeczytane