Bezkarny recenzja

Na pierwszy rzut oka to klasyczna gra w kotka i myszkę: czarujący manipulator, kobiety w trudnym momencie życia, misternie tkana iluzja szczęścia, która w pewnym momencie pęka z hukiem. Ale Remigiusz Mróz nie byłby sobą, gdyby poprzestał na prostym schemacie. Zamiast tego rzuca nas w wir psychologicznych rozgrywek, gdzie każdy gest, każde słowo ma drugie dno.

Czy można być jednocześnie zauroczoną i przerażoną? Czy można zafascynować się kimś, kto budzi czystą grozę? Remigiusz Mróz w "Bezkarnym" udowadnia, że tak – i robi to z mistrzowską precyzją.

To książka, która sprawia, że zaczynasz się zastanawiać nad każdą znajomością, każdym uśmiechem i każdym czułym słowem. Główny antagonista to diabeł w przebraniu – idealny mężczyzna, który pojawia się wtedy, gdy najbardziej go potrzebujesz. Roztacza przed tobą wizję miłości doskonałej, świata pozbawionego trosk. A potem… odbiera ci wszystko. Bez skrupułów.

Czytałam i czułam, jak narasta we mnie gniew – na jego manipulacje, na bezradność ofiar, na system, który pozwala mu pozostać bezkarnym. A jednak w tej historii jest iskra nadziei. Bo zawsze znajdzie się ktoś, kto nie chce być kolejną zdobyczą. Kto nie ucieknie. Kto stanie do walki, nawet jeśli stawką jest życie.

Mróz prowadzi czytelnika jak po cienkiej linie, raz pozwalając uwierzyć w triumf sprawiedliwości, raz brutalnie odbierając tę wiarę.

Bohater, a raczej drapieżnik, nie działa w ciemnych zaułkach. Nie jest stereotypowym złoczyńcą, którego można łatwo rozpoznać. On jest elegancki, charyzmatyczny, wręcz magnetyczny. Umie słuchać, umie mówić dokładnie to, co chcesz usłyszeć. I właśnie to jest w nim najgroźniejsze. Nie musiałam widzieć jego twarzy, żeby czuć jego obecność. Jego manipulacje były tak doskonale opisane, że momentami miałam wrażenie, że sama wpadłam w jego sidła.

Ale ta książka to nie tylko portret oszusta. To także portret tych, którzy znaleźli się w jego pułapce. I tu Mróz oddaje głos ofiarom. Pokazuje ich lęk, wstyd, poczucie winy. Pokazuje, jak łatwo można dać się zmanipulować, nawet będąc inteligentną, niezależną kobietą. Jak system zawodzi, jak trudno uzyskać pomoc, jak szybko ludzie zaczynają osądzać, zamiast zrozumieć.

A jednak nie wszystkie jego ofiary się poddają. I właśnie ta walka – nierówna, niemal niemożliwa do wygrania – sprawia, że książka trzyma w napięciu do samego końca. Bo co się stanie, kiedy myśliwy w końcu natrafi na swoją równorzędną przeciwniczkę?

Czy polecam? Nie – ja ostrzegam. Ta historia może sprawić, że zaczniesz patrzeć na ludzi inaczej. I być może to właśnie jest jej największa siła.