Rodzinny interes recenzja

Tym razem Bezimienny wybiera się na północ, a mianowicie na Wyspę Wolin i okolice Międzyzdrojów, gdzie poszukuje zaginionego pięć lat temu chłopaka, choć z każdym dniem zdaje sobie sprawę, że poszukiwania nie mają sensu. Przed nim nie udało się to ani policji, ani prywatnym detektywom.
Kiedy pewnego dnia przypadkiem poznaje niejakiego Wikta, który następnego dnia znika w tajemniczych okolicznościach, postanawia przyjrzeć się tej sprawie.
Trop prowadzi do ukrytego i świetnie strzeżonego ośrodka w głębi Wolińskiego Parku Narodowego zarządzanego przez ojca Barabasza. Tam trafia na młodą dziewczynę, która właśnie uciekła. Chcąc nie chcąc muszą połączyć siły, bo teraz oboje są poszukiwani, tak samo, jak pewien pendrive, który jest wart pół miliarda dolarów.


Wiem, że się powtarzam, ale po prostu uwielbiam Bezimiennego. To chyba jedyna seria, w której o głównym bohaterze wiemy tyle, co nic i przede wszystkim nie znamy nawet imienia. Wiemy, że prawdopodobnie jest jakimś byłym wojskowym, jest honorowy i szlachetny, czasem może za bardzo, przez co często pakuje się w tarapaty, ale to jest coś, co w nim właśnie lubię.

Akcja jest szybka i dynamiczna, jednak jest tak prowadzona, że w ważnych momentach ma się odczucie, jakby stopowała.
Opowieść jest wielowątkowa, oprócz historii z naszym Bezimiennym, poznajemy również historię miejscowego ornitologa i jego nietypowych działań czy pewnej młodej dziewczyny trzymanej w ośrodku terapii (sam wątek ośrodka jest fajnie rozwinięty). Pojawiają się gangsterzy, influencerzy i celebryci, a z pozoru kompletnie różne elementy układanki powoli zaczynają się do siebie dopasowywać.

Kolejną rzeczą, którą uwielbiam w książkach Wojciecha Chmielarza, są prologi, które na pierwszy rzut oka w ogóle nie pasują do treści książki, a przynajmniej tak wydaje się czytelnikowi. Ci, którzy są już zapoznani z twórczością autora, wiedzą, że ta historia gdzieś tam ma swoje miejsce w całości i uwierzcie, że czytając książkę, oprócz doszukiwania się odpowiedzi na pojawiające się na bieżąco pytania, czytelnik szuka jakiegoś malutkiego szczególika, który pozwoli mu powiązać początek z resztą.

To wszystko sprawia, że naprawdę ciężko się jest oderwać od lektury.

Nie mogę również zapomnieć o miejscu akcji, jakim tutaj jest Wyspa Wolin, Karsibór czy Woliński Park Narodowy. Było widać, że autor odwiedził tamte miejsca, przelał swoje wrażenia na papier i tym samym świetnie oddał zimowy klimat krajobrazów czy miejsc wartych odwiedzenia. Aż ma się ochotę tam pojechać.


PS. Czy autor w końcu zdradził nam imie Bezimiennego, to musicie już odkryć sami.