Schwytany Onyks recenzja

Biorąc książkę „Schwytany Onyks”z Klubu Recenzenta nakanapie.pl, miałam pewne oczekiwania, przede wszystkim na jakąś wciągającą, emocjonalną opowieść z tłem erotyczno-mafijnym. W pewnym sensie ten ostatni element miał miejsce, ale to nie było to, na co liczyłam.

Nad fabułą nie będę się zbyt długo rozpisywać, bo jej główny motyw opiera się na na schemacie relacji między porywaczem, czyli Nate’m, a ofiarą, czyli Malią. Naprzemiennie pokazują nam swój punkt widzenia, to, co myślą, czują i przeżywają. Poza tym tutaj wszystko dzieje się za szybko, jeśli chodzi o relację głównych bohaterów. Czytając o tym, miałam wrażenie, że minęły co najmniej tydzień, a okazuje się, że od porwania minęły tylko trzy dni. Poza tym nie podobała mi się postać Nate’a i jego podejście do Malii. Jego tłumaczenia i plan mnie nie przekonały. Niby zapewniał ją, że z jego strony nic jej nie grozi, ale jego zachowanie świadczy o czymś odwrotnym. Zdziwiła mnie na przykład scena, gdy obiecuje jej, że zwiąże ją tak, by mogła odpocząć i wygodnie spać, a za chwilę krępuje ją tak, że o wygodzie trudno mówić.

W jednej z recenzji przeczytałam, że Linnea May to mistrzyni gatunku dark romance, ale nie podzielam tego zdania. Przynajmniej, jeżeli chodzi o tę książkę. Wprawdzie jest poruszany temat odważny i bezpruderyjny, gdyż dotyka sfery seksu, o którym rzadko można przeczytać w powieściach, czyli BDSM i to mi nie przeszkadzało, ale zabrakło w pisaniu tej historyjki polotu i rozmachu. Jest to zatem książka nie dla każdego, gdyż autorka dosyć sugestywnie opisuje wszelkie doznania, także erotyczne. Miałam nawet wrażenie, że ten motyw jest wiodący, a to, co rozgrywa się w tle rozgrywa stanowi dodatkowy scenariusz zdarzeń.

Nie do końca jestem tą lekturą usatysfakcjonowana, gdyż fabuła zaczyna się niejako od środka historii, a poza tym została napisana bardzo prosto, mało elastycznie i barwnie. Wprawdzie dowiadujemy się, w jaki sposób Malia została uprowadzona, ale zabrakło całej otoczki towarzyszącej temu epizodowi. Nie ma więc w niej początku, ani końca. Końca nie ma dlatego, ponieważ autorka zdecydowała się podzielić tę opowieść na więcej niż jedna część, co przy tak skromnej ilości stron jest niezrozumiałe. Z tego, co znalazłam w Internecie na temat części drugiej dylogii „Onyks”, (która będzie miała tytuł w wersji polskiej „Pęknięty Onyks”), ma ona także niewiele stron - tylko 135 w wersji angielskiej, więc logiczniej by było je ze sobą połączyć. Zdecydowanie ta historia zyskałaby na jakości, gdyby została ona bardziej rozwinięta i opowiedziana od początku, ukazując sekwencję zdarzeń doprowadzająca do porwania. Myślę, że wówczas byłoby więcej emocji, a tak nie odczuwałam żadnych napięć, wzrostu adrenaliny, wzruszeń, czy poczucia zagrożenia. Nie wiem, czy sięgnę po część drugą, a jeżeli to zrobię, to tylko dlatego, by dowiedzieć się, jak to wszystko się zakończy.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl