Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął recenzja

Sądzę, że będę odmieńcem wśród recenzentów książki o stulatku, który w dniu swoich urodzin wyskoczył przez okno i zniknął. Nie rozumiem bowiem zachwytów nad fabułą tego dzieła. Ale od początku. Poleciła mi tę książkę moja kuzynka zapewniając, że nie zdołam oderwać się od niej. I rzeczywiście początek był bardzo obiecujący. Oto Allan Karlsson w dniu swoich setnych urodzin opuszcza pensjonat, w którym przebywał i w papciach zdeformowanych wiekiem jak i on udaje się ....... sam nie wie dokąd, przed siebie. Rozpoczęte poszukiwania nie dają rezultatów. Allan umyka zabierając ze sobą walizkę z 50 milionami koron. Szuka go grupa przestępcza i policja, a on tak sobie umyka. Ucieczka skutkuje trupami, historią miłosną i pozyskaniem przyjaciół, co dla osoby stuletniej jest bardzo ważne. Te dzieje Allana przeplatane są retrospekcjami z jego życia, które okazało się nie tylko długie, ale i burzliwe. Trudno się dziwić; przecież sto lat to niemało. Allan, miłośnik i znawca dynamitu poznaje generała Franko, Trumana, Trockiego, Stalina, żonę Czang Kaj-szeka i innych wielkich tego stulecia. Przemierza Himalaje. Wierzycie? Trudno mi to sobie wyobrazić. Dla mnie po czasie zaczęło to być irytujące. Podobnie jak fakt, że szwedzka policja nie potrafi namierzyć niezbyt rozgarniętą grupę uciekinierów umykających ze słoniem. Płynące z powieści opary absurdu sprawiły, że zaczęłam pomijać niektóre treści. Sytuacje paradoksalne, chociaż nawet momentami humorystyczne zniechęcały mnie. Książkę czyta się płynnie, ale nie umiałam znaleźć przesłania odnośnie tego, co autor chce nam przekazać? Jakie wnioski płyną z zebranych w zdania słów? Po co ja to czytam i po co ktoś to napisał? Wiem, jestem realistką i może trudno mi się wtopić w ten ciąg paradoksalnych wydarzeń, ale przecież jakieś przesłanie z czytanej lektury powinno płynąć. Pisząc to szukam w myślach takowego. I jeśli już to chyba to, że warto być elastycznym, nie zapierać się w swoich przekonaniach, brać życie takim jakim jest. Żyjąc sto lat ocieramy się o wojny, rewolucje i dobrze jest je przetrwać.