Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął recenzja

„W końcu w życiu jest tak, że nie zawsze właściwe jest to, co właściwe, tylko to, co jest właściwe według tego, kto decyduj”.

W ostatnim czasie sięgam po książki, które raczej nie obciążą mojej głowy. Potrzebuję lekkiej fabuły, która umili mi czas i pozwoli na reset. Przeszukałam biblioteczkę w celu znalezienia historii idealnej, takiej w sam raz na jesienne dni, gdy można zaszyć się w domu z dobrą książką. Miałam wybór, czy po raz kolejny wybrać klasykę, czy raczej coś zupełnie innego. Wybór padł na opcję numer dwa, a konkretnie na książkę Jonasa Jonassona – Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął.
Książkę kupiłam kilka lat temu, ponieważ słyszałam o niej wiele dobrych opinii. Okładka też obiecywała, że będzie zabawnie, skoro na podstawie tego bestsellera nakręcono brawurową komedię. Skuszona obietnicą dobrej zabawy miałam spore oczekiwania wobec tej historii. Krótko mówiąc, liczyłam na dobrą rozrywkę w jesienne wieczory. Jak się później okazało – przeliczyłam się i to sporo. Kto jest ze mną dłużej ten wie, że zawsze staram się znaleźć plusy w książkach, które czytam. Muszą być naprawdę kiepskie, żeby mnie rozczarowały, co się na szczęście nie trafia zbyt często. Zdarza się jednak, choćby w tym przypadku. Pierwsze strony zapowiadały naprawdę fajną fabułę i niebanalną postać głównego bohatera. Jednak im dalej w las tym gorzej. Staruszek może i ma w sobie ikrę i charakter, ale to nie obroniło tej historii. Na korzyść nie wypadło również to, że podzielono fabułę na przeszłość i teraźniejszość, co zazwyczaj uwielbiam w książkach. Zdecydowanie bardziej podobały mi się fragmenty opisujące wydarzenia z teraźniejszości, niż te z przeszłości. Czasy obecne może są zdecydowanie naciągane i przekolorowane, ale przynajmniej płyną jakimś lekkim nurtem i nie wybijają z rytmu.

Stulatek, który wyskoczył przez okno i zniknął to abstrakcyjna, nieco banalna i męcząca opowieść, w której trup ścielę się gęsto, ale w żaden sposób nie powala. Bywały oczywiście momenty, w których można się pośmiać, ale to zdecydowanie za mało, żeby komuś tę książkę polecić. Sensacyjny, naiwny średniaczek, który potrafi rozczarować. Po tak pozytywnych opiniach spodziewałam się zdecydowanie czegoś lepszego. Nie polecam.