Berło światła recenzja

Sięgacie po książki autorów, którzy wcześniej Was nie zachwycili?

Przyznam się, że seria Trzy Czarownice Marah Woolf była dla mnie takim średniakiem. Postanowiłam jednak dać druga szansę tej autorce i przeczytać „Berło Światła”. I muszę przyznać, że miło się zaskoczyłam.

Główną bohaterką historii jest Nefertari, poszukiwaczka zaginionych dzieł sztuki. Działa razem z bratem, Malachim, który jest śmiertelnie chory i nie zostało mu już wiele czasu. Pewnego dnia przybywa do ich posiadłości Azrael, anioł, który chce ich wynająć do poszukiwań tytułowego Berła Światła. Jest to legendarny artefakt, dzięki któremu nieśmiertelni będą mogli powrócić do swej ojczyzny – Atlantydy. Aby przekonać Taris do współpracy, proponuje jej wyjątkową zapłatę. Mianowicie, Że nie zabierze duszy jej brata do świata umarłych.

Zaczynając czytać tę książkę obawiałam się, że będzie bardzo podobna do cyklu Trzy Czarownice. Muszę jednak oddać honor autorce, ponieważ ta historia jest całkowicie inna. W przeciwieństwie do pierwszej serii, dostajemy tutaj dojrzałą, pewną siebie bohaterkę, która jest świadoma swoich zalet i wad. Na jej korzyść wpływa też to, że jest całkowicie oddana bratu, dla jego dobra zrobi wszystko. Plusem powieści jest również odwoływanie się do mitologii egipskiej, a nie tak popularnej greckiej. Nie raz aby poszerzyć swoją wiedzę o wspominanych bóstwach, sięgałam po telefon i szukałam informacji w Internecie. Nawiązuje też do legend o Atlantydzie, co jest także bardzo ciekawe, a pewnie będzie jeszcze bardziej rozwijane w dalszych tomach. Podoba mi się również to, że narracja jest prowadzona ze strony Taris, a także Azraela. Dzięki temu mamy szerszy wgląd w wydarzenia i „siedzimy” w głowach dwóch bohaterów, co ja osobiście bardzo lubię. Wrażenie to dodatkowo pogłębia fakt, że narracja jest pierwszoosobowa. Podobnie jak we wcześniejszej serii język jest bardzo przyjemny i szybko leci się przez kolejne strony. Akcja jest dość płynna, a w relację jaka rodzi się między bohaterami można uwierzyć. Jeśli dodamy do tego kilka miejsc akcji, robi się naprawdę ciekawie. A zakończenie takie, że koniecznie na już potrzebuję kolejnego tomu.

W powieści dostrzegam parę minusów. Jednym z nich jest fakt, że po naszych nieśmiertelnych nie widać tego, że żyją już 12 tysięcy lat. Niektórzy zachowywali się wręcz infantylnie, jak nastolatkowie, a nie nobliwi bogowie. Dziwne jest to, że w pewnych przypadkach, 23 latka jest mądrzejsza niż oni. Czytając książkę zauważyłam też sporo literówek, co czasami niestety utrudniało mi odbiór historii. Ogólnie jednak polecam :)