Dom na kurzych łapach recenzja

„Pochylam się i spoglądam w wodę, spodziewając się zobaczyć własne odbicie: rude loki wymykające się spod nowej wełnianej czapki. Kuba podrzuca w powietrze kamyk, który ląduje w kałuży, wzbudzając zmarszczki na całej jej powierzchni. W wodzie tańczy niebo, tańczą gwiazdy niczym świetliki nocy, tańczy nieskończony łuk Drogi Mlecznej, Uśmiecham się, widząc w tej małej kałuży cały wszechświat.”

To najpiękniejszy cytat z tej książki. Dla mnie, mającej już swoje lata, to drogowskaz do tego, żeby odnaleźć dziecko w sobie. Zachowuję w głowie ten cytat, bo czasem chciałabym być znowu dwunastoletnią dziewczynką. Świat wtedy był prostszy. Dla Marinki, z domku na kurzych łapkach, świat łatwy nie jest. Jej los jest z góry przesądzony – ma zostać Jagą i kropka. Jagą czyli kimś kto przeprowadza zmarłych ze świata żywych do świata umarłych. Tu rodzi się pytanie czy nasz los jest z góry przesądzony? Splot różnych okoliczności powoduje, że dziewczynka ma uczyć się fachu, ale czy na pewno takie jest jej przeznaczenie? Czy Baba Jaga mówi prawdę? A co na to sam Dom na kurzych łapach? Dziewczynka, na przekór wszystkim, ma swoje własne plany na przyszłość - chce żyć na wolności, mieć przyjaciół a co najważniejsze – nie ma zamiaru spełnić pokładanych w niej nadziei na przejęcie schedy po Babie Jadze. Wszystko co robi Marinka ma ją doprowadzić do szczęścia, które jak sobie wyobraża, znajduje się poza domem na kurzych łapach i z daleka od Bramy oddzielającej dwa różne światy. Jej poczynania doprowadzają do wielu nieprzewidywanych zdarzeń, między innymi do zniknięcia babci. Poznaje prawdziwych, żywych ludzi, ale nie wszyscy z nich godni są miana prawdziwego przyjaciela. Jak dziewczyna poradzi sobie sama i czy spełni swoje największe marzenie dowiecie się z książki „Dom na kurzych łapach”. No cóż…spoglądam na tą książkę jako … Jaga - na koncie kilka porażek, kilka marzeń spełnionych, ale generalnie jeszcze wiele przede mną. W tym sensie rozumiem młodą bohaterkę i rodzący się w niej bunt, że nie ma wpływu na własne życie. Jednakże to tylko baśń. Według mnie tylko i wyłącznie dla dzieci i młodzieży. Ja przebrnęłam, bo tak chciałam, ale potrzeba mi czegoś głębszego. Wydaje się, że wyrosłam już z bajek.