Święto ognia recenzja

Małecki to jeden z moich ulubionych polskich pisarzy. Potrafi stworzyć świat pełen emocji i rodzinnych zagadek poruszając przy tym bardzo trudne tematy. To już jego znak firmowy, tak jak i dążenie do perfekcji, o którym często mówi w wywiadach i to powoduje, że nie tylko czekam na kolejne jego książki, zdobywam również te starsze i nadrabiam, ale coraz bardziej tej perfekcji właśnie oczekuję. Dla mnie ta perfekcja została osiągnięta w "Dygocie". To ta książka była dla mnie pierwsza i na razie z wszystkich tych przeczytanych mocno trwa na podium, jak niedościgniony ideał.

"Święto ognia" mnie nie zachwyca. Niestety nie umiem powiedzieć dlaczego. Może oczekuję zbyt wiele nieoczywistości, szczególnie po rodzinnej tajemnicy, a czytając tę powieść miałam jej zbyt mało, było zbyt przewidywalnie. Może to wina zbyt wielu utartych schematów, które już widziałam, o których już czytałam. Powiało banałem i choć książkę czytało się dobrze i szybko, to nie wywołała we mnie zbyt wielu emocji, na które tak liczę przy spotkaniu z książkami Autora. Nie wzruszyłam się, nie pociekła ani jedna łza, nie zaszkliły się oczy.

Mamy tutaj rodzinę, niepełną, bo matka odeszła, na dodatek jedna z córek ma porażenie mózgowe. Druga tańczy w balecie. No i ojciec, który się stara.
Jest im wszystkim trudno. I tak kręci się ich życie niby razem, ale każde z nich żyje we własnym świecie.
Wszyscy oni są narratorami, choć najwięcej dowiadujemy się z relacji Nastki, która potrafi patrzeć, bo tylko to przychodzi jej bez trudu.
Jednak nie uwierzyłam w wykreowany przez Małeckiego świat tej ni kobiety, ni dziecka. Jej radość i zadowolenie były na tym samym poziomie co irytacja i zmaganie się z ciałem, którego stała się więźniem. Baletowy świat Łucji niczym nowym mnie nie zaskoczył, a ojciec sobie był.

Kocham piękno języka Małeckiego i jego wrażliwość na świat i ludzi i zastanawiam się, gdzie się podział pisarz z "Dygotu", "Śladów", "Rdzy", z "Nikt nie idzie" czy "Dżosefa"? Dlaczego zaczął pisać tak zwyczajne obyczajówki, skoro do tej pory było niezwyczajnie?
Nie poddaję się i będę czekać na jego powrót.