Większość bezwzględna recenzja

Ta książka jest bardziej. Mocniej. Mróz podniesiony do kwadratu. To jest aż dziwne, bo ta powieść nie wygląda na jakąś szczególną w dorobku Najpłodniejszego, ot środkowa część jednego z cyklów, a tymczasem - to jest właśnie taka powieść bardziej. Bardziej Mrozowa, ale też bardziej w ogóle. Liczba zwrotów akcji, mocnego jej zawieszenia w końcówce danego rozdziału, dialogów tak błyskotliwych, że aż robią wrażenie na siłę podkręcanych, wszystko to aż poraża. Do tego crossover z Behawiorystą, bo jak to tak, powieść Mroza bez wewnętrznego crossovera? W sumie to wcześniej jest jeszcze inne kolejne przypomnienie, że wszystkie dziełka Najpłodniejszego mają akcję w tym samym uniwersum, więc, znów - bardziej. Tak, wszystko to omalże przygniata odbiorcę. No, zwłaszcza te dialogi zwracają uwagę, i to w dwójnasób. Są i po prostu mocne w lekturze, przeelokwentni (niektórzy powiedzieliby może "elokwentni do porzygu":)) są ci ludzie i przepełnione informacjami, anegdotami (klasycznym przykładem jest tu dyskusja o greckim malarzu :)). Wszystko to na granicy bycia na siłę, często wręcz tę granicę przekracza, ale nawet jeśli zostaje ona przekroczona, to to nie razi, w każdym zaś razie czytelnik nadal jest pod wrażeniem. Mróz przekroczył tę granicę wyraźnie niedługo później w "Hashtagu" co bardzo źle wpłynęło na tamtą książkę. Tu jeszcze nie odbija się to na tekście negatywnie.

Widać też, że Najpładniejszy miał tu nader wiele świetnych pomysłów. Wokół samej intrygi tyczącej lewicowego wicepremiera można by przecież osnuć fabułę całej osobnej książki. Tu jest to po prostu epizodzik. Wszystko to w czasie i miejscu, gdy naprawdę powstają powieści zwyczajnie całkiem bez pomysłu. Konsekwentnie - "powieść bardziej", i konsekwentnie na plus.

Oczywiście można temu dziełku postawić kilka zarzutów. Jest tu co najmniej jeden duży błąd fabularny, pewna rzecz gubi się a potem tak po prostu na nowo jest sobie w akcji, motyw stosunku Patryka do własnej choroby i metod jej leczenia nie został dostatecznie wykorzystany, terrorystę można było wprowadzić bardziej, hmmmm, subtelnie... I nieco szerzej: wszystkie posunięcia bohaterów robią wrażenie trochę jednak zbyt mocnych, niedobranych do celu. Klasycznym przykładem jest to, że postacie walczą o rozwiązanie Sejmu, którego kadencja ma się już ku końcowi :) Zbawi ich ten rok czy dwa? :)

Bardzo dobra, mocna rzecz. Na granicy "przefajnowania", ale jednak tej granicy nie przekracza.