Dom stu szeptów recenzja

Jesienią niczym grzyby po deszczu pojawiają się tytuły z najstarszym i chyba najbardziej chwytliwym wątkiem nawiedzonego domu. To już druga książka w tym miesiącu, która sięga po ten słynny motyw. Graham Masterton jako pisarz jest mi całkiem obcy, dlatego nie mam też żadnego porównania do poprzednich dzieł. Nazwisko samego mistrza grozy na okładce nieodparcie kusi, a dla fanów grozy stanowi łatwą przynętę. Złapałam się na nią.
Nawiedzony dom, wrzosowiska, szepty - te hasła kojarzą mi się tylko z jednym gatunkiem - z klasyczną powieścią gotycką i nie ukrywam, że po cichu liczyłam, że choć jakąś jej część odnajdę u Mastertona. Moją przygodę z lekturą mogłabym streścić jednym zdaniem - czytając komentowałam pod nosem co za bzdury! Poziom głupoty i absurdu osiągnął tu swoje maksimum. To taki rodzaj grozy, która bardziej bawi niż przestrasza. Zapowiadanego dreszczu nie czułam, gdyż nie doświadczali go sami bohaterowie. Zabrakło mi emocji, napięcia i klimatu, a to w gatunku jakim jest groza cenię najbardziej.
Bohaterowie zachowywali się niczym marionetki, autor nie obdarzył ich żadnymi ludzkimi cechami, są praktycznie bezbarwni, słabo rozpoznawalni. Niby boją się, a nie odczuwają strachu, nie widać też po nich żadnych przeżyć.
Czego jak czego, ale kunsztu pisarskiego i pomysłowości autorowi tu nie zabrakło i niejeden twórca mógłby się na nim wzorować. W tej niewielkiej objętościowo książce poruszono tyle wątków i różnych tematów, że spokojnie starczyłoby na jeszcze jedną książkę. Cóż, przekombinował. Odnajdziemy tu pokoje, w których zatrzymuje się czas, zaklinaczki, starożytne rytuały Druidów, egzorcyzmy, trochę miejscowych legend. A poza całym tym spektrum dziwnych zjawisk mamy rodzinne śledztwo i poszukiwania zaginionego dziecka, morderstwo i historię o napiętnowaniu katolickich księży.
Choć nie ukrywam zawsze podoba mi się, gdy autor sięga po miejscowe legendy, gdyby fabułę oprzeć właśnie na legendzie o starym Diasku, który krąży po wrzosowiskach i porywa nieochrzczone dzieci uważam, że opowieść zyskałaby więcej polotu. Chyba najbardziej z całej książki podobało mi się te groteskowe zakończenie. Jeśli liczycie na opowieść choć odrobinę przesycona lękiem i grozą to Was rozczaruje, więcej tu absurdu i groteski, trąca nawet fantastyką.