Ballada ptaków i węży recenzja

Byłam w szoku widząc tą książkę na półce w księgarni, trylogia Suzanne Collins „Igrzyska śmierci” jest po dziś dzień ogromnie bliska, ponieważ to ona wprowadziła mnie do cudownego świata książek. Wiedziałam jedno, że muszę ją przeczytać, było to dla mnie jak podróż w ulubione miejsce, co prawda akcja między trylogią, a nowy dziełem to kilkadziesiąt lat to mimo wszystko było to niesamowite uczucie wniknąć znowu w ten świat. Co prawda książka nie wzbudziła we mnie takich emocji jak „Igrzyska śmierci” przy tym drugim miałam milion emocji na minutę złość, szczęście, smutek i żal natomiast przy tym pierwszym było już inaczej. Nie zmienia to faktu, że wciągnęłam się na nowo w ten świat może nie szargały już mną tak emocje, bo mimo wszystko minęło już sporo lat. Czytając ją czułam się jakbym poznawała pewną osobę i trwała z nią do końca, doskonale wiedziałam co czuje i myśli czegoś takiego nie spotkałam we wcześniej wspomnianej trylogii. Główny bohater, który była dla mnie niemałym szokiem, sprawił, że nie mogłam oderwać nosa od tej historii. Kiedyś tak znienawidzony stał się niesamowicie ciekawą postacią. Akcja nie zmieniała się dramatycznie ani nie nabierała tempa z rozdział na rozdział, była spokojna, ale jednocześnie wciągająca, trzymała mnie do samego końca na końcu zostawiając z pewną pustką. Myślałam sobie jak to może być koniec, każdego dnia żyłam z głównym bohaterem wiedziała co się u niego dzieję i nagle trzeba to zakończyć. Nie porwało mnie, ale było jak serial, który ogląda się codziennie i po prostu, gdy się kończy to ma się to dziwne uczucie, zwłaszcza że nie doczekasz się następnych części. Dla fanów historii Kosogłosa książka będzie sentymentalnym powrotem i z chęcią się w nią zagłębią, natomiast dla nowych czytelników będzie świetnym początkiem, aby dalej zagłębiać się w dalsze losy ukazanego świata. Sama mam ogromną ochotę znów zatracić się w tych książkach. Nie jest to powieść, która pozostawi jakieś refleksje albo odkładając ją na półkę zacznie się inaczej postrzegać świat, ale ma coś w sobie przez co staje się wyjątkowa, dla kogoś będzie to główny bohater, ogólna akcja, ale dla mnie to po prostu ogromny sentyment jaki czułam trzymając ją w rękach.