The Outrage recenzja

Ufff, czytanie tej książki było wyczerpującym doznaniem. Nie, nie zrozumcie mnie źle - nie mam na myśli tego, że była uciążliwa. Wręcz przeciwnie. Zmęczyła mnie mentalnie, ponieważ jako osoba tolerancyjna i szanująca człowieka bez względu na to, kim się czuje, kogo kocha, nie mogłam uwierzyć, że można być aż tak bardzo uprzedzonym.

Historia, którą przeczytałam, toczy się w niedalekiej przyszłości, jednak najbardziej boli mnie fakt, że można ją śmiało odnieść do czasów obecnych, a także tych minionych. Wiem, że co człowiek to inne poglądy, inna opinia, więc mam nadzieję, że nikogo nie urażę wypowiadając swoją. Bo tym razem to nie jest opinia tylko samej książki, ale również krytyka negatywnego według mnie postępowania.

Świat, który został przedstawiony, być może jest nieco irracjonalny, przerysowany, jednak moim zdaniem ten zabieg miał na celu pokazanie, jak wielka może być bezpodstawna nienawiść. Jak bardzo można być zaślepionym na krzywdę ludzką? Dlaczego zabrania się ludziom być takimi, jakimi czują się najlepiej?

Protektorat to miejsce, w którym każdy musi dostosować się do panujących zasad, w którym każde odchylenie od ustalonych norm jest traktowane jak najgorsze wykroczenie. Tutaj nikt nie może być sobą, nie może kochać w sposób, którego się nie wybiera. Właśnie w tym miejscu przyszło żyć kilku młodym osobom, które są dla siebie wzajemnym wsparciem. Mimo konsekwencji, które mogą ich spotkać, chcą być sobą, chcą przeciwstawić się systemowi, pragną sami decydować o swoim życiu. Co przyjdzie im za to przeżyć? Ile będą w stanie poświęcić? Jak daleką drogę będą musieli przejść? Czy uda im się osiągnąć zamierzony cel?

Cóż, nie ma co ukrywać, że Autor niejednokrotnie sprawił, że przeszły mnie dreszcze, spowodowane głównie opisem niechęci władz Protektoratu oraz systemem kar, które były przez nich stosowane. Stworzył niesamowitą historię, która zostanie ze mną na dłużej. Mimo wspomnianego przeze mnie wcześniej przerysowania, na pewno otworzy oczy niektórym czytelnikom (pod warunkiem, że mimo ewentualnych uprzedzeń w ogóle po nią sięgną).

Ta książka złamała moje serce utwierdzając w przekonaniu, że osoby z odmienną orientacją, czy te, które czują się źle w swoim własnym ciele, nigdy nie zostaną zaakceptowane w stu procentach. Z drugiej jednak strony, dała mi również nadzieję na to, że coraz więcej (nawet najbardziej zatwardziałych) osób, jest w stanie mieć podejście takie, jak ja. Nikt nie chce być traktowany gorzej za bycie sobą. Nie pozwólmy na to.