Nasza wielka świąteczna ucieczka recenzja

Zakładaliście się kiedyś o coś, a potem zupełnie o tym zapomnieliście? Czasem się rzuca słowa na wiatr, a po czasie one do nas wracają w najmniej odpowiednim momencie. Na przykład, kiedy jest się w szale przedświątecznych przygotowań. Przekonały się o tym bohaterki najnowszej powieści Małgorzaty Lis.

W pierwszej klasie liceum Monika, Marcelina, Klara, Blanka i Łucja, pakując świąteczne prezenty, założyły się, że za dwadzieścia lat na kilka dni przed świętami rzucą wszystko i razem gdzieś wyjadą. Wtedy wszystko wydawało się takie jasne, zabawne, proste i logiczne. Dwadzieścia lat później niespodziewany telefon przypomniał Monice o zakładzie. Nie utrzymywała szczególnych relacji z przyjaciółkami z liceum, ale postanowiła zaciągnąć je na wyprawę w górską głuszę zgodnie z zakładem. Jak pomyślała, tak zrobiła i piątka kiedyś bliskich teraz prawie obcych sobie kobiet pojechała do górskiej chatki na chwilowy relaksujący odpoczynek od życia. Zamiast przedświątecznego sprzątania, gotowania i robienia zakupów miały się dobrze bawić jak za starych czasów, gdy nie wiedziały jeszcze, co to są troski i szara codzienność.
Nie spodziewały się, że wyjazd zapewni im całe mnóstwo niezapomnianych atrakcji, a brak zasięgu i internetu to tylko mała niedogodność…

Przyznaję bez bicia, że wobec lektury miałam spore oczekiwania. Nie dość, że chciałam odpocząć od thrillerów, to jeszcze w okresie przedświątecznym miałam nadzieję na zabawną, klimatyczną i relaksującą lekturę. Okładka też się do tych oczekiwań przyczyniła, ponieważ ośnieżonymi drzewami, gwiazdkami i kolorowymi walizkami przyciągnęła wzrok jak magnes.
Tymczasem spotkało mnie spore rozczarowanie. Klimat był, ale zimowy, bo świątecznego jak na mój gust zbyt mało, komedia omyłek była i nawet elementy kryminalne jednak Autorce daleko do twórczości Marty Obuch czy Aleka Rogozińskiego. Pomysł z wątkiem kryminalnym uważam z resztą za zupełnie nietrafiony. Lepiej by było, gdyby Małgorzata Lis skupiła się na wieczornych pogaduchach kobiet, bo skoro w liceum były przyjaciółkami, a potem los rozdzielił je na dwadzieścia lat, to z pewnością miały o czym opowiadać i co wspominać. Miało być też zabawnie, owszem momentami nawet i uśmiechnęłam się pod nosem, ale większość bohaterek mnie irytowała, dialogi między nimi były drętwe a omyłki i humor sytuacyjny nie były satysfakcjonujące. Wbrew też zapewnieniom wydawcy lektura nie wzbudziła we mnie refleksji i zadumy nad istotą odnowienia przyjaźni i spędzania świąt, tego, co powinno być w tym czasie ważne.
Historię uratował dobrze skrojony epilog, który sprawił, że nie żałowałam tak do końca czasu spędzonego z powieścią.

Nasza wielka świąteczna ucieczka to nie była zła książka, czytało się szybko i płynnie, ale dla mnie to było tylko i wyłącznie typowe czytadełko. Historia przedświątecznego wypadu nie wywołała we mnie żadnych emocji. Często była wręcz nudna. Przeczytałam, ale nie zrobiła na mnie większego wrażenia i z pewnością nie zostanie na długo w mojej pamięci.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl oraz dzięki uprzejmości Wydawnictwa Emocje