Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata recenzja

Arystoteles to przeciętny nastolatek, który wiedzie nudne życie. Jego brat znajduje się w więzieniu, a ojciec, który jest po misji na wojnie, nie daje mu uwagi, jaką by chłopak od niego oczekiwał. Dante za to jest nieprzeciętnie mądrym nastolatkiem. Szuka on przyjaciela, a dokładniej osoby, z którą mógłby podzielić się swoim odmiennym spojrzeniem na świat. Czy przypadkowe spotkanie, na basenie odmieni życie dwóch różnych od siebie nastolatków? Co wyniknie z ich spotkania?

“Nie spodziewałem się, że zrobię to, co zrobiłem. Niczego nie planowałem. Właściwie nie zastanawiałem się nad niczym. Czasami robisz pewne rzeczy nie dlatego, że myślisz, ale dlatego, że czujesz”.

"Arystoteles i Dante odkrywają sekrety wszechświata” jest piękną historią o poznawaniu i akceptowaniu siebie, która znalazła specjalne miejsce w moim sercu. Pierwszy raz usłyszałam o tej książce od Patrycji @books.of.youth i z jednej strony naprawdę żałuję, że wtedy po nią nie sięgnęłam, a z drugiej cieszę się że poczekałam. W tamtym momencie byłam przebodźcowana tym tytułem. Widziałam go wszędzie, a to mogłoby negatywnie wpłynąć na mój odbiór.

Styl autora bardzo przypadł mi do gustu. Moim zdaniem bohaterowie zostali dobrze wykreowani. Znakomicie reprezentują cechy młodych ludzi, którzy szukają swojego miejsca na świecie.

Bardzo spodobała mi się forma, w jakiej ta historia została przedstawiona. Została ona przedstawiona etapami, które z kolei podzielono na rozdziały. W mocny sposób przypomina mi to ludzkie życie, które również zawiera etapy. A każda sytuacja czy decyzja jest pewnym krokiem do poznania siebie, czy otaczającego nas świata. Jednak żeby móc w pełni to zrobić, trzeba najpierw zrobić kilka małych kroczków, które są lepsze niż jeden ogromny skok, który wiązałby się z dużym niezrozumieniem. I tak jest w tej historii. Bohaterowie się poznają i dojrzewają do pewnych decyzji. Jednemu poszło szybciej, ale za to drugi potrzebował znacznie więcej czasu, aby zrozumieć własne emocje i pragnienia.

Arystoteles i Dante zauroczyli mnie już od pierwszej strony. Zapoznając się z ich historią przez większość czasu, byłam wzruszona a momentami zaskoczona czy nawet zniecierpliwiona. Jednak przez całą moją przygodę z tą książką czułam się niezwykle komfortowo, spowodowało moje tak dobre samopoczucie, że nie chciałam jej odkładać. A kiedy nastąpił ten moment to po przeczytaniu ostatniego zdania, nie potrafiłam się z tym pogodzić. Ja chciałam więcej tej dwójki. I to jak najszybciej!