Anna i Pan B. recenzja

K. jest młodym pisarzem walczącym z nałogiem. Niedawno rozstał się też ze swoją kobietą. Osamotniony próbuje odnaleźć swoje miejsce na ziemi.
Nieoczekiwany list od czytelniczki i zaproszenie na wieś wydaje się dla mężczyzny idealną okazją na zmianę otoczenia i oderwanie się od dotychczasowego życia.
W podróży do Pilchowic towarzyszy mu pewien mężczyzna – Pan B.
Kim jest Pan B. i jakie sekrety skrywa? Czy jego historia pozwoli K. zrozumieć swoje życie?

Tak specyficznej i wyjątkowej książki nie czytałam jeszcze nigdy.
Nie potrafię pisać tak pięknie jak robi to Jakub Zając, więc zrobię to po swojemu, zwyczajnie i prosto, tak jak czuję i myślę.

„- Sztuczne raje.
– To bardzo groźna iluzja…”.

Historia opisana przez autora była dla mnie nie tylko niesamowitą podróżą przy boku K. ale również w głąb siebie. Ta opowieść mogłaby być o każdym z nas. Rozterki i przeżycia głównego bohatera mogłyby być równie dobrze naszymi. Myślę, że wiele osób będzie w stanie się z nimi utożsamić.

Książka naszpikowana, jest wieloma metaforami, filozoficznymi przemyśleniami i życiowymi mądrościami, które sobie pozaznaczałam i do których z pewnością będę wracać.

„… Zastanawiam się, czy relacji między świadomością końca a uczuciem smutku nie można odwrócić i wówczas smutku traktować jako znaku zbliżającej się ostateczności”.

Istotnymi postaciami na drodze do odnajdywania siebie K. są tytułowi Anna i Pan B.
Pana B. odebrałam jako postać na pograniczu jawy i snu. Do końca nie wiemy, kim lub czym tak naprawdę jest. Równie dobrze może on być tylko wytworem wyobraźni K., jego sumieniem lub rozsądkiem, które naprowadza go na właściwe tory.
Anna natomiast to dobra i niezwykle ciepła kobieta, która ulokowała swoje uczucia w nieodpowiedniej osobie. Mogłaby być dla K. domem, spokojem, bezpieczną przystanią, gdyby oczywiście tylko tego chciał. On, jednak znalazł się na takim etapie swojego życia, na którym sam nie wiedział, czego chce. Wyjazd i obecność Anny uświadomiła mu, że tęskni za Gosią, a przeszłości nie da się, ot tak zapomnieć.

„Słowa wypowiedziane głośno i przez kogoś innego mają zupełnie inny wymiar, niż te, które szepczemy samym sobie pod osłoną nocy. Słowa innych uderzają w nas ze zdwojoną mocą. Są jak cios wymierzony z zaskoczenia”.

K. bał się samotności. Pragnął zacząć wszystko od nowa jednocześnie obawiał się tego, co nowe i nieznane. Prowadził wewnętrzną batalię, ale to jak się ona zakończyła musicie przekonać się sami, sięgając po „Annę i Pana B.”.
Ja ze swojej strony polecam wam tę książkę z całego serca.