Jeśli zatęsknię recenzja

Kilka lat temu Anna Ficner-Ogonowska czarowała historią o Hani i Mikołaju. Trzytomowa seria o miłości, przed którą nie da się uciec bardzo mi się podobała, choć na co dzień zwykle czytam inne gatunki. Najsłabiej wypadła kolejna mini opowieść w klimacie świątecznym, ale dla mnie głównie to te trzy tomy stanowią trzon historii. Dwie ostatnie książki autorki spoza serii przeszły bez większego echa, a i dla mnie zaginęły w czeluściach ogromu nowości. Po „Jeśli zatęsknię” sięgnęłam z dużą ciekawością ale i obawą, czy klimat i bohaterowie choć trochę zbliżą się do cyklu „Alibi na szczęście”.

Trzon „Jeśli zatęsknię” stanowi przyjaźń miedzy Anką i Mańką oraz pozostałą częścią licealnej paczki. To niezwykle budujące, że ludzie którzy zbliżają się do czterdziestki utrzymują kontakt, ba! spędzają wakacje, skoczą w ogień i są dla siebie zwyczajnie mili. Anka i Mańka stworzyły najbardziej trwałą więź, jedna drugiej pomaga, obie zawdzięczają sobie wiele. Mańka to rozwódka z trójką dzieci na utrzymaniu, której pomaga niestrudzona teściowa Bunia, bo przecież Mańka rozwiodła się z mężem, a nie z teściową. Mańka kocha jeść i kocha karmić ludzi, dlatego zawodowo prowadzi restaurację. Anka to spełniająca się zawodowo psychoterapeutka, która w życiu prywatnym nie ma szczęścia w miłości. Albo trafia na nieodpowiedniego faceta, albo ma on żonę. Choć wokół Anki jest wielu życzliwych ludzi, boryka się ona z samotnością, nawet gdy tonie w ramionach cudzego męża. Kobieta wymaga od siebie zbyt wiele i na rzeczy zwyczajnie nie pozwala sobie w życiu. Wakacje w Chorwacji i następujące po nim wydarzenie stawiają na Anki drodze Filipa i jeszcze bardziej umacniają więzy przyjaźni.

Trzeba przyznać, że udali się autorce bohaterowie. Mimo tych wszystkich słodkości i romantycznych uniesień Anka jest do bólu szczera, lubi mieć na wszystko wpływ, jest świadoma swoich życiowych błędów i tych drobnych osobowościowych deficytów. Mańka to niepoprawna optymistka, które w każdej sytuacji znajdzie wyjście i dba o wszystkich dookoła. To taka osoba, która wszędzie z łokciami i zawsze się rozpycha. Niezmiernie bawiły mnie dialogi tej dwójki, choć czasem mało nierealne i stworzone pod fabułę. Ważne, że autorka wplata w swoje historie ludzi starszych i niepełnosprawnych - to takie lekkie i dyskretne upominanie się o szacunek i godność.

„Jeśli zatęsknię” to lektura idealna na ten czas przymusowego odosobnienia i wszechpanującej zarazy. To powieść, która daje nadzieję. Mówi o przyjaźni, która wzbudza podziw i zazdrość. To opowieść o wzajemnej sympatii, która łączy ludzi na długo, a wspólne wspomnienia są spoiwem tej przyjaźni. To też dowód na to, że miłość i przyjaźń się splatają i dopełniają. Jest tu dużo fikcji, przekolorowanych momentów i landrynkowych sytuacji, ale w mojej ocenie czasem i tak trzeba. Jakby nie patrzeć część z tej historii dotyczy każdego z nas.