Jowita recenzja

Po przeczytaniu tej książki długo nie wiedziałam co napisać. Cisną mi się na usta czy może raczej na klawiaturę pewne słowa, które muszę przemilczeć, bo powiedziałby zbyt wiele. 
Pozornie ta historia zdaje się całkiem sympatyczna, ale zaraz! Nie może być przecież miło i spokojnie, od samego początku wiemy, że Karol siedzi w więzieniu, że dostał dożywocie! Co tu się wydarzyło? Co zrobił ten nierzucający się w oczy chłopak? Dlaczego?
Historię Karola poznajemy w dwóch perspektywach. Przeplatają się zdarzenia z tu i teraz, czyli rzeczywistości więziennej. Trudnej rzeczywistości. Ciężkiej. I właśnie, żeby uciec od tej brutalnej codzienności, Karol rozmyśla o swojej Jowicie, zapisuje w notesie wszystkie chwile, od początku znajomości z dziewczyną. 
Pomimo tego, że nie polubiłam bohaterów, wiele mnie w nich irytowało, czytałam książkę i wcale nie miałam ochoty rzucić jej w kąt, wręcz przeciwnie, coś do niej przyciągało. Tajemniczość, bo chociaż od początku wiesz co się stało, tak naprawdę nie wiesz nic. I tak prawie do ostatnich stron. Jest w niej coś intrygującego. 
Wciąż zdaje Ci się, że Karol tak bardzo nie pasuje do mieszkających z nim w jednej celi współwięźniów. Co on tam robi?
Książka zdaje się jednocześnie prosta i tak bardzo pogmatwana, a zakończenie miesza w głowie.