Najsłabsze ogniwo recenzja

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Roberta Małeckiego uważam za bardzo udane.

„Najsłabsze ogniowo” ma to coś, co przykuwa uwagę i sprawia, że chce się brnąć w przedstawioną historię. Fabuła kręci się wokół zaginięcia trzech osób. Akcja początkowo rozwija się powoli, a takiego rozpędu dostaje grubo po połowie. Jest tutaj trochę tropów, mylnych założeń, które podsuwa autor, wiele zaskakujących zwrotów. Chyba pierwszy raz nie zastanawiałam się zbyt nad tym, co za chwilę wyjdzie na jaw, ale bardziej ciekawiło mnie to czy dana informacja wprowadzi wszystko w jeszcze większe bagno, czy może nieco rozjaśni sytuację. Ale i tak zawsze, nawet po chwili rozjaśnienia było bagno.

Zostałam omotana tak tym wszystkim, co tu się działo, że zupełnie nie przeszło mi nawet przez myśl, że TO TA POSTAĆ jest winna. Nie myślałam też, że to wszystko będzie miało TAKI finał. Zakończenie jak najbardziej na plus, aczkolwiek im więcej o tym myślę, tym bardziej wydaje mi się to wszystko takie trochę naciągane (?). Ale zaskoczenie było i napięcie również!

Dzięki powolnemu rozwojowi zdarzeń mamy okazję nieco poznać świat bohaterów. Klimat powieści utrzymany jest w stylu życia przeciętnych mieszkańców przeciętnej miejscowości. Przez trzecioosobową stajemy się świadkami życia Piotra Wariota – pisarza powieści obyczajowych. Nie do końca rozumiem jego postępowanie w niektórych sytuacjach. Było nieco nieodpowiedzialne, ale umówmy się czy kiedykolwiek w kryminale lub thrillerze trafiamy na bohatera, który postępuje rozsądnie zawsze i wszędzie. No nie, więc nie uważam tego za jakiś minus. Bardzo podobało mi się przedstawianie rodzinnych relacji. Mąż- żona, ojciec- syn, teść- mąż córki, brat-brat… Nie zazdroszczę teścia Wariotowi. Ukazane relacje pokazują, że dla najbliższych można zrobić wiele.

Styl Roberta Małeckiego określiłabym mianem specyficznego. Pisze lekko, bohaterowie wyrażają się potocznie. Wszystko ma taki naturalny charakter. Dobrze oddaje uczucia bohaterów, przez co czytelnik się do nich przywiązuje. Przeszkadzały mi natomiast takie zdania niepasujące do niczego, kompletnie nic niewnoszące. Takie wypełniacze. Nie ma tutaj lania krwi co kilka stron, makabrycznych opisów, co bardzo mi się spodobało, bo mimo iż czytam dużo kryminałów, to takie opisy nie należą do moich ulubionych.

"Najsłabsze ogniwo" to wiele tajemnic, wiele powiązań, tragiczne wydarzenia w niemakabryczny sposób opisane i zaskakujące zakończenie. Polecam na jesienny wieczór jako naprawdę wciągającą historię.

Dla mnie było to naprawdę dobre!

„A ty jesteś szczęśliwy ?”