Trzynasta opowieść recenzja

"A nic nie zdradza więcej niż opowieść"

Co w głównej mierze skusiło mnie do sięgnięcia akurat po tę powieść? Poprzednia książka autorki urzekła mnie wiktoriańskim stylem, pewna baśniowością, a z racji tego, że lubię klasykę uznałam, że trafi w mój czytelniczy gust i tak się wówczas stało. W przypadku Trzynastej opowieści piękne wydanie jako walor estetyczny to jedno, ale głównie przemówił do mnie nieoczywisty opis, do końca nie wiadomo o czym będzie fabuła, dałam się wciągnąć w zagadkę zastawioną przez autorkę.

Trzynasta opowieść to książka pod wieloma względami piękna i nietypowa. Zaskakujące jest dla mnie jak współczesna pisarka mogła w tak wyjątkowy i jakże prawdziwy sposób oddać nastrój i klimat prozy XIX wieku. Diane Setterfield jest mistrzynią snucia opowieści, oplata nią nas niczym misternie tkana pajęczyna, a lekturze jej książek zawsze towarzyszy ciekawość i pewien mrok.

Vida Winter to sławna pisarka, kobieta o wielu obliczach i przeszłości, z którą będzie musiała się zmierzyć. Tuż przed śmiercią pragnie opowiedzieć swój życiorys i wybiera do tego zadania córkę właściciela antykwariatu Margaret. Jest to wielowątkowa historia, na którą składają się zwierzenia umierającej Vidy W. oraz śledztwo i grzebanie w przeszłości, którego na swoją rękę dokonuje jej biografka. Mamy wielu bohaterów, ale ze względu na to, że są to postaci nietuzinkowe, o cechach dość charakterystycznych łatwo je zapamiętamy.

Wielbiciele klasyki i powieści gotyckiej będą z pewnością zachwyceni. Nie pozbawiona mroku historia jest dość nietypowa, mamy stare domostwo, duchy i dziwne przypadłości na które zapadają bohaterowie, a cała akcja dzieje się na wrzosowiskach hrabstwa Yorkshire.

Wątek kazirodczy, miłość, która doprowadza do obłędu, mierzenie się z własną przeszłością - czy coś wam przypominają? Z pewnością zauważymy wiele powiązań z Wichrowymi wzgórzami, choć książka jest sama w sobie niepowtarzalna i nie potrzebne jej porównywanie do jakichkolwiek innych tytułów. Zwróćcie uwagę na pewien dualizm, który był charakterystyczny dla powieść i gotyckich: mamy dwie siostry Adeline i Emmeline, rodzeństwo Victoria i Charlie, a także Margaret i jej zmarłą siostrę, dwa pokolenia, dwie posiadłości.
Autorka potrafi rozbudzić w czytelniku ciekawość tworząc nastrojowe opisy, posiadłość Angelfield to zagadkowe miejsce pełne duchów i zjaw, a kto nie lubi dziś czytać opowieści o duchach i starych domostwach?
Polecam czytelnikom lubującym się w klasyce, powolnym stylu opowieści, a przede wszystkim wielbicielom prozy Emily Bronte.