Idź i czekaj mrozów recenzja

Żyjemy w kraju, gdzie każdy chce być drugim Sapkowskim. Kolejny pretendent. Kolejna porażka.

Zanurzenie opowieści w słowiańskich wierzeniach przyciąga. Wątek cmentarza wyklętych i dawnych panów zamku fascynuje. Odpycha natomiast ckliwy romans bohaterów. To, pożal się Boże, podkreślanie, że ukochany głównej bohaterki jest taki ironiczno-sarkastyczny (gdyby jeszcze jego wypowiedzi faktycznie takie były). Razi brak związku początku historii z jej środkiem i końcem. Główna oś fabuły szybko się rozmywa. W rezultacie czytelnik ma wrażenie, że autorka bardzo chciała opowiedzieć o słowiańskiej wsi, ale nie bardzo miała pomysł na cel tej historii. Ot, rok z życia zielarki.

A już do pasji doprowadza styl. Autorka nie pokusiła się o archaizację języka. W rezultacie bohaterowie mówią jak przeciętny mieszkaniec miasta Łodzi czy Poznania. Nagminnie używane współczesne kolokwializmy nie pozwoliły na wczucie się w historię. Szczególnie, że z rzadka autorka jednak archaizowała wypowiedzi, co wywoływało dysonans. Doprawdy wiele bym wybaczyła, gdyby cała powieść napisana była tak jak opis wizyty u wiedźmy spod skały czy pogańskich obrzędów. Niestety iskry bożej na więcej nie starczyło.

Czytało się szybko. Niestety zbyt często zgrzytałam zębami. Szkoda, bo Wilcza Dolina i czające się wokół niej stwory zasługiwały na niebagatelną historię.