Ostatnia siostra recenzja

Ostatnia siostra kusi piękną okładką. Klimatyczne barwy, motyw jakby kosmosu i ciekawa twarz zdecydowanie wpasowują się w moje kryteria dotyczące dobrych okładek. Co jeszcze mogę dobrego powiedzieć o książce? Pierwsza połowa była całkiem ciekawa. Poznałam mnóstwo bohaterów. Właściwie każdy kolejny rozdział wprowadzał nowe postacie, które żyły w różnych czasach, na różnych planetach i w normalnych warunkach nigdy nie miałyby ze sobą nic wspólnego. Czytane ich historii było całkiem ciekawe, choć przyznaję szczerze, że nie polubiłam jakoś szczególnie żadnej postaci.

Opis okładkowy moim zdaniem nijak ma się do faktycznej książki. Goye pojawia się jedynie raz na jakiś czas i właściwie ciężko stwierdzić czy jest to postać dobra, zła czy w ogóle "jakaś". Jej poszukiwania sióstr są bardzo chaotyczne (jak zresztą większość książki), a do tego czytelnik nie otrzymuje zbyt dokładnych informacji na czym one w ogóle polegają. Ot Goye żyje wiele tysięcy lat i szuka jakichś kulek w różnych częściach galaktyki.

To będzie moje bardzo, bardzo subiektywne odczucie, ale dlaczego trzy siostry nazywały się Goye, Koye (która była w prowadzona w taki sposób, że przez chwilę byłam pewna, że ktoś własne popełnił literówkę pisząc "Goye") i Oye, a czwarta z nich to Mey? To już nie mogła być Moye dla pełnego zachowania logiki?

Tym, co zabolało mnie najbardziej była druga połowa książki. W pewnym momencie zaczęłam być święcie przekonana, że jakimś cudem ominęłam bardzo ważne fragmenty, ale nie. W tej opowieści ewidentnie brakuje przynajmniej jednego, i to całkiem sporego, rozdziału.

Ponowne pojawienie się postaci z pierwszego rozdziału zaskoczyło mnie głównie dlatego, że całkowicie zdążyłam zapomnieć o ich istnieniu. Zmuszona byłam cofnąć się do samego początku, aby upewnić się, że to o nich mowa.

Wątki łączą się dość niezgrabnie i chaotycznie. Być może gdyby poświęcono im więcej czasu, to dałoby się je jakoś ocalić. Absolutnie jednak nie chciałabym wydłużania rozdziałów. Moim zdaniem i tak były zbyt długie.

Pod koniec przytoczę jeszcze rzecz, która najbardziej zapadła mi w pamięć. Otóż w pewnym momencie jedna postać, o (głównie?) ziemskim DNA stwierdza, że powinna nałykać się chemikaliów, dzięki którym jej płuca przetworzą groźny gaz z powietrza na wodę. W swoim wnętrzu. Poprawcie mnie jeśli się mylę, ale czy woda w płucach nie oznacza utonięcia? 🤔

Podsumowując - książka posiada bardzo ładną okładkę i niezbyt wiernie oddający fabułę opis. Pomysł był naprawdę ciekawy, przez pierwszą połowę śledziłam losy bohaterów z zaciekawieniem. Później jednak wszystko popadło w totalny chaos. Nie udało mi się również polubić żadnego z bohaterów, a śmierć niektórych była mi właściwie obojętna. Zdziwił mnie też brak wyraźne zarysowanej głównej postaci. Całościowo jest to dziwna książka, która miała duży potencjał.

KS

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl