Tam, gdzie las spotyka się z niebem recenzja

Zapamiętam Urse, rezolutną i nadzwyczaj inteligentną, małą kosmitkę, która przybyła na Ziemię, by odkryć 5 cudów. Tak jak namieszała w życiu Joanny, ornitolożki doświadczonej rakiem i śmiercią obojga rodziców, szukającej ukojenia w badaniach nad ptakami, kiedy pojawiła się nagle bosa i posiniaczona przed domem letniskowym, w którym dziewczyna pomieszkiwała, tak również do mojego serca wdarła się z impetem i myślę, że zostanie w nim na długo. To Ursa błyszczy najjaśniej, niczym gwiazda w „Tam gdzie las spotyka się z niebem”. To jej niezwykła historia wzrusza i daje ogromnego kopniaka nam dorosłym, którzy nie zawsze potrafimy dostrzec magię w zwyczajności i ulotności… To ona pokazuje, jak trzeba patrzeć na otaczający nas świat, cieszyć się przede wszystkim małymi cudami, które dzieją się wokół nas.

Glendy Vanderah stworzyła wyjątkową bohaterkę, w której „kosmiczność” uwierzyłam już od pierwszych stron i nie dopuszczałam do siebie myśli, by mogło być inaczej, nawet kiedy szara rzeczywistość zaatakowała na końcu ze zdwojoną siłą. Zaufałam Ursie i nie mogłam jej zdradzić, choć rozsądek podpowiadał co innego. Nawet teraz z całych sił chciałabym wierzyć w jej kosmiczne pochodzenie, tak aby zło, którego doświadczyła okazało się nieprawdą... Ta mała kosmitka tak bardzo dojrzała w postrzeganiu świata, potrafiąca dostrzec w „zwyczajności” coś cudownego, nieźle namieszała w świecie dorosłych i dała im niezłego prztyczka w nos, za co jestem jej ogromnie wdzięczna. Moje serce skradła również natura, która okazała się wspaniałą i równie niezwykłą bohaterką jak Ursa. Jestem pewna, że każdy miłośnik przyrody będzie oczarowany.

Nie zachwyciła mnie jednak cała opowieść, w której wg mnie wiele wątków po prostu się rozmyło. Na pewno budowanie relacji rodzinnych i dojrzewanie do roli rodzica, cały ten proces, został tutaj ukazane z wyczuciem i rozmysłem. Natomiast podjęcie tak skomplikowanych i trudnych tematów, jakimi są depresja i jej podłoże oraz trauma po przebytej chorobie i utracie rodziców okazało się wg mnie zbyt dużym wyzwaniem dla Glendy Vanderah. Uważam, że zbyt pobieżnie je potraktowała i trudno było mi uwierzyć samej autorce, tak jak uwierzyłam Ursie. Wiem, że brzmi to paradoksalnie, ale tak się właśnie stało. Uwierzyłam tylko jednej bohaterce i to ją zapamiętam i to ona będzie mi przypominać tę książkę, a przecież chciałabym zapamiętać całą…

Zapewniam, że warto dać szansę Ursie! Ale czy cała książka Was oczaruje, przekonajcie się sami!

Dziękuję Wydawnictwu Muza za egzemplarz do recenzji!