40.Raków recenzja

„Że wbrew pozorom jesteśmy niewidzialni i nikt nachalnie nie gapi się na nas, chcąc prześwietlić na wylot lub zrobić dziurę w skórze”

Warszawą wstrząsają okrutne zbrodnie. Ktoś obcina części ciała kobietom i porzuca. Maksymilian Obrębski przejmuje śledztwo, a z powodu braków kadrowych pracuje z dwoma młodymi policjantami z patrolu. Ich współpraca nie zawsze się układa, ale przyświeca im jeden cel. Muszą złapać mordercę, zanim zginie kolejna kobieta.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Z jednej strony jest ciekawa, inna. Z drugiej zaś lekko przegadana i rozciągnięta. Autorka wplotła w fabułę bardzo dużo prywatnych wątków zarówno śledczych, jak i mordercy.

Sam pomysł na fabułę jest niesamowicie ciekawy. Jeszcze się chyba z takim nie spotkałam. Nie chcę pisać nic więcej, żeby nie spojlerować i ostrzegam przed czytaniem opisu z okładki, bo tam jest jedna informacja, która według mnie może popsuć odbiór książki.

Akcja jest prowadzona z kilku perspektyw. Widzimy pracę policjantów, przemyślenia mordercy i pojawia się też tajemnicza Ona. I te rozdziały są według mnie najciekawsze. Zbudowały one całą zagadkę i napięcie. Od tych rozdziałów nie mogłam się oderwać najbardziej. Uważam, że to dlatego, że były najbardziej emocjonalne i tragiczne.

Co do rozwiązania zagadki to jestem w stanie zaakceptować takie zakończenie. Nie było wielkiego WOW, bo gdzieś po drodze można się niektórych rzeczy domyślić, ale było całkiem dobre. Nie zostałam z rozczarowaniem ani z poczuciem niespełnienia. Wręcz przeciwnie było całkiem zgrabne. Szkoda tylko, że dostajemy dużo wtrąceń z życia uczuciowego bohaterów. Ich randki i spotkania zajmują sporą część książki. A przez to akcja zwalnia i jest lekko rozwleczona.

Jednak dużym plusem są sami bohaterowie. Dwaj młodzi policjanci są bardzo sympatyczni i tworzą zgrany zespół. Obrębski to taki typowy komisarz z polskich kryminałów. No może nie pije whisky co drugą stronę. Ale na pewno wiecie, o co mi chodzi. Morderca też był zbudowany przekonująco. Chociaż wolałabym zobaczyć trochę bardziej rozbudowane motywy sprawcy.

Natomiast najmocniejszą stroną jest Ona. To postać była głównym powodem, dlaczego finalnie książka mi się podobała. Bo była nieoczywista, tragiczna, zepsuta i irracjonalna w taki racjonalny sposób. Opisy jej życia idealnie pasowały do całości książki. Zdecydowanie ta część sprawiła, że sięgnę po kolejne książki autorki.