33 razy, mój kochany recenzja

" T e r a z.. to zawsze dobra pora do działania, bo to jedyna pora." 

33 razy mój kochany już na samy początku wywołuje w nas smutek. 
Hélène miała trzydzieści trzy lata, gdy zmarła. Julien, jej mąż, przyrzekł, że po jej śmierci napisze do niej trzydzieści trzy listy – po jednym za każdy rok jej życia. I chociaż na początku myśli, że nie da rady to staje na wysokości zadania i dotrzymuje słowa. W opisywaniu zwykłych rzeczy dnia codziennego znajduje ukojenie swego bólu. Każdy list trafia do skrytki ukrytej w grobie ukochanej. Jakie jest zdziwienie Juliena gdy pewnego dnia listy znikają, a w ich miejsce ktoś włożył małe, kamienne serduszko. 
Kto poznał sekret naszego bohatera? 
Książkę czyta się szybko, ale niestety nie lekko. Przynajmniej mi. Wstawki z języka francuskiego to był dla mnie dramat. Z jednej strony mnie męczyły z drugiej zmuszały do szukania znaczeń poszczególnych zwrotów, ponieważ nie wszystko zostało wytłumaczone w książce. I to w sumie jest jedyny minus tej publikacji. 
Zastanawialiście się kiedyś czy można wyleczyć zranioną duszę? Albo ile to trwa, zanim ktoś nauczy się żyć bez ukochanej osoby? Do tej pory nie przeżyłam czegoś takiego i mam nadzieję, że jeszcze przez długi czas nie będę zmuszona do poznania tych emocji.