Źródła Wełtawy

Dobry kryminał to taki, przez który się nie śpi.
I dzięki „Źródłom Wełtawy” Petry Klabouchovej nie spałem. Dziękuję pani bardzo.

Odludne miasteczko i pozostawione na śniegu ciało dziewczynki przebranej w obozowy pasiak rozpoczyna ponurą i tajemniczą podróż w przeszłość. Oraz, co jasne, w poszukiwaniu mordercy. Zajmuje się tym podstarzały komisarz, który na swoim zawodowym koncie zaliczył niemałą wpadkę. Jego losy poznajemy z przesłuchania, w jakim bierze udział i to nie w charakterze tego, który zadaje pytania. Klabouchova podpowiada nam w ten sposób, że wszystko w tej sprawie poszło nie tak. A to daje jej doskonałą możliwość, by wodzić za nos. I aż po finał czyni to świetnie.

Jeśli dorzucić do tego wścibską dziennikarkę i grono pokręconych mieszkańców miasteczka, z których każdy zdaje się skrywać prawdę za nieprzezierną zasłoną, wojenną przeszłość i sekrety kryjące się w kilometrowych podziemnych korytarzach okaże się, że mamy w rękach książkę idealną nie tylko na jesienne wieczory. Bo to opowieść o motywie zbrodni, zemście i wybaczaniu, o składaniu porozbijanego życia na nowo ale przede wszystkim o wpływie, jaką wywiera na nas przeszłość. Jest ona jak ziarno nienawiści, które zamrożone i nieaktywne przez lata, pewnego dnia kiełkuje. Sztuka tkwi w tym, mówi Klabouchova, by nauczyć się je tak pielęgnować, aby nie przerodziło się w wysysającą życie roślinę-pasożyta, która pochłania swą żarłocznością tych, którzy zbliżą się do niej zbyt blisko.

...