Opinia na temat książki Zakochaliśmy się w nadziei

„Śmierć nie jest swawolna.
Śmierć jest nagła.
Nie jest ironiczna i nie potrzebuje powodów.
Zabiera tak po prostu bez żadnych podchodów…”

Śmierć… stanęła kilka razy na mojej drodze… znienawidziłam ją… sprawiła, że chwilami czułam jakbym sama odeszła… zabrała mi coś najcenniejszego… a czy coś mi dała? Dobitnie pokazała, że „życie to szereg pożegnań… więc możesz bać się zakończeń. Możesz płakać, wściekać się, przeklinać. Tylko nie zapominaj cieszyć się z początków i z wszystkiego, co dzieje się pomiędzy.”

Każdy z nas kiedyś odejdzie, pójdzie własną ścieżką, do własnego Nieba… niektórych spotka to wcześniej, niektórzy będę cieszyć się codziennością przez wiele lat… i często tak myślimy o śmierci, że powinna spotykać tylko starszych, ale czasem staje na drodze młodych ludzi.

ℤ𝕒𝕜𝕠𝕔𝕙𝕒𝕝𝕚ś𝕞𝕪 𝕤𝕚ę 𝕨 𝕟𝕒𝕕𝕫𝕚𝕖𝕚 to historia opisująca młode osoby, które mierzą się każdego dnia właśnie z nią, ze śmiercią… Ich codzienność to szpital, ciągłe badania, złe samopoczucie, ale mimo tego próbują odnaleźć w każdej chwili dobro.
„Jak zabija się czas, chorobę, śmierć? … Kradniesz im to, co oni ukradli tobie…Chwile. Dzieciństwo. Życie…”
Byłam pod wrażeniem jak dojrzale podchodzili do tematów ostatecznych, jak rozważnie, przenikliwie walczyli o to co życie pragnie zaoferować każdemu, walczyli o miłość, przyjaźń, każdą chwilę. Mieli siebie, mieli nadzieję… która też ich zawiodła…

Poznawałam przemyślenia bohaterów strona po stronie i czułam to co oni. Myśli przelane na papier tak bardzo do mnie trafiały, czułam ciepło na sercu, ale również ból i przyszedł moment na łzy… nie tylko nad losami „gangu zbuntowanych dzieciaków”, ale również trochę nad tym co wydarzyło się w moim życiu…
Mówi się, że czas leczy rany, nie zgadzam się z tym, czas powoduje, że uczymy się żyć z bólem…

Wzruszająca, piękna, trudna, poetycka …taka jest ta historia, historia o czymś nieuniknionym, o końcu i o tym czy można się z nim oswoić.