Zabij mnie znów

Z książkami Abbott zawsze mam ten sam problem. Wszystko jest super, pięknie i cacy, tylko ja jakoś im bliżej końca, tym bardziej robię się niecierpliwa. Intryga kryminalna pomyślana świetnie, chociaż akurat w przypadku tej części, jakbym już gdzieś coś podobnego czytała. W jakiejś innej książce o sposobie na morderstwo doskonałe...

Zawsze kiedy skończę czytać, rozmyślam sobie o danej książce, próbuję sprawdzić, co ona porobiła we mnie. Jakich emocji mi dostarczyła, co zauważyłam na plus, co na minus. Tutaj na plus na pewno było to, że książka absolutnie nie była nudna, chociaż też nie aż taka by mi dech zapierało z zachwytu. Przeciwnie im dalej w las, tym bardziej widziało mi się, jaka Maggie jest naiwna. Jej niektóre "przemyślenia" i odzywki wręcz mnie śmieszyły, chociaż treść wcale do śmiechu nie usposabiała.

Jednak jak się nie roześmiać, chociaż gorzko, kiedy wykształcona pani prawnik wrzeszczy do "zawodowego" psychola "Jak mogłeś zrobić coś takiego, jak mogłeś pozwolić jej tak cierpień. Pikanterii tym sorry za wyrażenie, ale idiotycznym wrzaskom dodaje fakt, iż parę zdań wcześniej pani prawnik w myślach przypomina sobie, co czytała o psychopatach... W kontekście tego co sobie przypomniała wyczytane z mądrych książek, jej tego typu wrzaski są zupełnie nielogiczne i nie na miejscu.

Tak ogólnie tych wszystkich rozkmin też było za wiele. Douglas też bez przerwy marudzi "Dlaczego jej jeszcze nie znalazłem"; "dlaczego nie zrobiłem więcej". Chocia...

LAURKA DLA RACHELI

Za każdym razem gdy odkrywam nowego, zagranicznego, świetnego autora kryminałów mam duży dylemat. Czy natychmiast rzucić się i pochłonąć z ogromną przyjemnością wszystkie pozostałe jego książki czy z uporem maniaka krzewić swoją masochistyczną misję i poznawać dzieła i dziełka coraz to nowych, rodzimych pisarzy? 

 

„Zabij mnie znów” Rachel Abbott jest książką perfekcyjną pod każdym względem. Precyzyjnie poprowadzona, wielowątkowa narracja, umiejętnie dawkowana tajemnica, zwroty akcji właśnie wtedy, kiedy wydaje się, że wszystko już wiemy. Ta książka to połączenie powieści kryminalnej i thrillera, więc jesteśmy przez autorkę umiejętnie straszeni i trzymani w szachu, co chwila zamartwiając się o głównych bohaterów.

 

Zakończenie nie dość, że zaskakuje, to zaskakuje podwójnie. I do tego jeszcze na końcu jest to coś, co sprawia, że nasze szare komórki zaczynają szybciej pracować i dzięki temu książki tak łatwo się nie zapomina. Nie powiem co to, przeczytajcie sami.

 

W tej powieści jest tylko jedna rzecz, która uwiera – ta perfekcyjność właśnie, że wszystko jest tak zapięte na ostatni guzik. Recenzent zwariował – powiecie. Najpierw wystawia laurkę, a potem narzeka na to, co wcześniej pochwalił. Zrozumcie recenzenta. Laurka absolutnie się należy. Laurka właśnie. To dobre słowo. Ale sami wiecie, jak to jest z laurkami. No niby fajne są, ale… Więcej inspiracji na pewno znajdę na naszym, pol...