Wycie w ciemności. Wilki i wilkołaki Europy

„Jednak u podstaw niechęci ludzi do wilków leżało przede wszystkim postrzeganie ich jako niszczycieli oraz przeświadczenie o ich agresywnej naturze, potwierdzone przez przypadki ataków wściekłych wilków na ludzi, o których wieści trafiały do ludu znacznie częściej niż żywoty świętych. Wilki jako „mordercy trzód” i prześladowcy ludzi były tępione z całą bezwzględnością, zwłaszcza odkąd upadły trony mniej lub bardziej chroniących je władców. Zdarzały się naturalnie ataki wilków – nie tylko wściekłych – na ludzi. Zdarzały się również tak przerażające zjawiska, jak złowroga działalność bestii z Benais, Auxerrois, Gévaudan czy Sewennów, a nie tak głośnych – znacznie więcej. Jednak krwawe napady przedstawicieli Canis lupus na ludzi były zawsze marginesem, podczas gdy zapamiętałe tępienie wilków przez człowieka – zwłaszcza od czasów rewolucji francuskiej – raczej normą. W tym kontekście wszelkie opowieści o krwiożerczych wilkach stanowią przykład mylenia kata z ofiarą.

Bezwzględnie prześladowane w różnym czasie wilki wyginęły już w wielu krajach i regionach Europy, w innych są na granicy wyginięcia. O ile więc wilkołaki odnoszą w świecie popkultury sukces za sukcesem, o tyle wilki w świecie jak najbardziej realnym stały się bezbronnymi ofiarami ludzkiego okrucieństwa lub tylko krótkowzroczności. I gdyby dziś porzucono małego Romulusa, Remusa lub świętego Ailbhe, to chyba nie miałby już kto ich przygarnąć. I nie miałby kto obronić pośród leśnych ostępów ...