Wybawienie

„Kolejna sprawa, która nie pozwoli mi walnąć gir na biurko – pomyślał Carl i zważył pudełko w ręku, schodząc po schodach.”
I jak tu nie pokochać głównego bohatera Carla? Jak nie spojrzeć ciekawskim okiem na Assada i skrywane przez niego tajemnice? Jak nie podpatrywać z ciekawością Rose malującej paznokcie czarnymi flamastrami, by później przykrywać je inną farbą dla innej osoby. Sami główni bohaterowie nadają tej historii siłę. Sprawiają, że ich losy funkcjonują tuż obok. Tuż obok zagadki kryminalnej, którą rozwiązuje Departament Q.
Znaleziona po latach butelka, a w niej list prawie nie do odczytania. Jednak dziwny i całkowicie nieplanowany splot wydarzeń, sprawia, że z dnia na dzień list staje się bardziej informacyjny, a kryjący się za nim ludzie, coraz bardziej realni. Trójka (czwórka) głównych bohaterów ma tym razem nie lada orzech do zgryzienia. Bardzo długa jest tym razem nitka, która prowadzi ich do kłębka. I jak często również w życiu realnym bywa, gdyby nie jedna zdeterminowana osoba, która postanowiła działać, być może rozwiązanie tej zagadki miałoby inny wymiar.
Jestem zwolenniczką prozy Olsena. Bardzo cenię jego umiejętność łączenia wątków kryminalnych ze zwykłym ludzkim życiem. Same wątki choć brutalne i bezwzględne znakomicie wpisują się w realizm życia. Nikt nie ma wątpliwości, że coś takiego mogło się wydarzyć. Są odpowiednio umotywowane obyczajowo, emocjonalnie i psychologicznie.
Prowadzenie bohaterów, a przez to i nas czytelników, przez kolej...

Z butelki wyłowionej z morza wyjęto list napisany krwią, pozostało kilka liter, ale te odcyfrowane wskazują na ponurą zbrodnię. Jest to wołanie o pomoc dwóch braci, porwanych kilkanaście lat temu. Dlaczego nie ma zgłoszenia ich zaginięcia, czy porywacz kontynuował swój proceder dalej? Na te pytania będzie próbował odnaleźć odpowiedź Carl Mørck z Departamentu Q.
Kryminał, co mi się bardzo podobało jest napisany w dwóch narracjach. Jedna to opowieść o działaniach policji, druga to narracja samego porywacza, ale nie z punktu widzenia przeszłości, jak to ma miejsce w wielu ostatnio przeze mnie czytanych kryminałach, a teraźniejszości. Jest to dość fajny zabieg, czujemy to jak się czuje porywacz, co robi, kto go szuka. Ta postać jest najbardziej wyrazista z wszystkich występujących, tego psychopatę-porywacza autor jakby wysunął na czoło powieści. Mimo, że od początku wiemy, kto jest, kim, bardzo dobrze się czyta. Dodatkowo, co jest dobrym zabiegiem, właśnie my razem z policją odkrywamy, kto za tym wszystkim stoi, dlaczego to robi.
Im bliżej końca tym bardziej akcja przyspiesza, emocje są coraz większe, a końcówka rozwikła wszystko.

No i znowu jestem usatysfakcjonowana, powieść rewelacyjna. Stara sprawa kryminalna, wielowątkowa intryga, nowa sprawa kryminalna, problematyczne sekty religijne, psychopatyczny porywacz, tajemniczy podpalacz i sporo informacji o Rose, Irsie i Assadzie. Carl Morck jest gliniarzem nieco niestandardowym, wypalonym zawodowo. Jednak, gdy zaangażuje się w śledztwo, jest jak "Tommy Lee Jones w Ściganym", niepowstrzymany bulterier.

Dobry pomysł na fabułę i ciekawie zrealizowany.