Wszyscy na Zanzibarze

Podpisuję się pod wszystkimi pochwałami (i jeszcze parę swoich mam do dodania). Absolutna rewelacja. A jeszcze, gdy się pomyśli, kiedy została napisana, to już w ogóle czapy z łbów. Język rewelacyjny, momentami bardzo współczesny (brawa dla tłumacza, słówko "ziom" przecudownie uwspółcześnia tekst, tak sobie myślę, całkiem prywatnie, że autor ze slangu pożyczył, a tłumacz użył najbliższego nam dziś odpowiednika; zresztą nieważne, jak było - istotne, że efekt jest znakomity), a czasami wnoszący zupełnie nowe określenia ("wielorybia mierzwa"- wciąż próbuję zwizualizować). Nota na okładce mówi, że John Brunner był pisarzem gniewnym. Faktycznie, z narracji przebija momentami wręcz wściekłość na społeczeństwo, że samo robi wszystko, by sobie zrobić kuku: nierówność dostępu do dóbr, stygmatyzacja ze względu na coś tam (wszystko jedno, co by to miało być, Brunner akurat użył eugeniki), tabloidyzacja mediów, wszechobecne agresywne reklamy dają w efekcie otoczenie, które naprawdę może zniechęcać do dalszego życia. Ludzie zatracili życzliwość, agresja (taka kompletnie bezinteresowna) jest wszechobecna, nie dziwota, że wścieki są na porządku dziennym. Niby w naszej rzeczywistości nie mamy wścieków - akurat z tym pozwolę sobie się nie zgodzić: mamy wścieków jak najbardziej, choć na szczęście nie są oni tak powszechni, jak u Brunnera - to ci wszyscy, co z wiatrówki strzelają do autobusów (na razie tylko z wiatrówki), ci urządzający co jakiś czas masakrę w szkole, ci, co na zwróconą uwagę w...

Może nie tyle 'przeciętna', co sugeruje liczba gwiazdek, co przereklamowana.

Opis z okładki zdradza wiele na temat treści powieści: Na Ziemi na początku XXI wieku tłoczy się ponad siedem miliardów ludzi. Jest to epoka inteligentnych komputerów, psychodelicznych narkotyków w wolnej sprzedaży, polityki uprawianej za pomocą zabójstw i naukowców obłaskawiających wulkany poprzez palenie kadzideł…

Brzmiało ciekawie. Jak na powieść SF napisaną pół wieku temu, rzeczywiście zadziwia jak bardzo nasz współczesny świat przypomina wizję autora. Z drugiej strony samo poszukiwanie i znajdowanie punktów wspólnych pomiędzy dzisiejszym światem, a wykreowanym przez autora, ciekawiło mnie może przez pierwsze 10% lektury. To jednak za mało, żeby mnie zachwycić, co więcej za mało, żeby zaciekawić. Już wiemy, że ludzie stali się wyłącznie konsumentami, samoregulującymi się przy użyciu różnych narkotyków, upatrujących swojej wartości w wyglądzie zewnętrznym i spędzających życie na rozrywkach. Nic nowego. Przeludnienie, eugenika, eksperymenty genetyczne, wojny o wpływy polityczne i szpiegostwo, sztuczna inteligencja - niby jest tu wszystko, co mogłoby się znaleźć w książce SF z ambicjami do komentowania kierunku rozwoju cywilizacji. Jednak czegoś mi zabrakło, podejrzewam, że efektu nowości. I chyba jednak talentu narratorskiego, bo zupełnie nie zależy mi na losach bohaterów. Są przezroczyści.

Krótko mówiąc, nie moja bajka.

Napisana bez mała 50 lat temu,a czytając ją miałem wrażenie,że to przecież się dzieje tu i teraz.

Siła wyobraźni autora powala,ale nie tylko, wizja przyszłości którą rysuje przed nami nie zawsze jest pełna optymizmu.
Zgotujemy sobie taki los na jaki zasłużymy.