With Everything I Am

Jestem nieodporna na bohaterów poznających się w dzieciństwie, gdzie jedno z nich jest dzieckiem. Jak przeczytałam początek książki, od razu zaczęłam szukać w myślach wszystkich książek z tym motywem. Taka moja słabość.
Fakt, jest lepsza. Może nie tak, że cała i w każdym rozdziale, ale ogólnie wydaje się bardziej przystępna fabularnie – bo tutaj nawet coś takiego zauważyłam. Przynajmniej dla mnie lepsza.
Pewnie, że denerwował mnie Callum ze swoją władczością, apodyktycznością, laleczką i podejdź tu, zrób to, nie odzywaj się, odzywaj (choć Bogiem, a prawdą, to jednak „laleczka” znacznie mniej mnie boli w głowie niż „zwierzątko). Nadal zostajemy w klimacie Pana i Władcy Ja Wiem Wszystko, a Ty Zrobisz Co Ja Chcę. Ale wiele dobrego zrobiła tutaj Sonia. Wiadomo, że czego jak czego, ale głupich bohaterek, to ja nie lubię. A Sonia, przynajmniej moim zdaniem, całkiem nieźle równoważy swojego partnera. Jest uparta i zadziorna, nie ma też krążącego w żyłach poddaństwa. W jej żyłach natomiast krąży niezaspokojenie. Motyw jak wiadomo wielce lubiany przeze mnie (choć wolę jak krąży w żyłach, a nie w resztkach mózgu). Tylko, że ona akurat jest zaspokajana, nawet sześć razy pod rząd, i codziennie rano, a w ciągu dnia kilka innych razy. Jednak potrzeby Sonii przewyższają najbardziej niezaspokojone bohaterki literackie. Są na tyle spore, że jak po raz dwudziesty przeczytałam o jej wypiętym tyłeczku, to moja głowa poprosiła o przerwę, wołając w duchu – Znowu?
Historia nienastawiona...