Wilczy zew

Tytuł serii "Czas na sen" choć wydaje się idealny do czytania wieczorową porą, to prędzej przyczyni się do bezsennej nocy, a na pewno do strachu przed zaśnięciem i nocnych koszmarów.

Po szokującym zakończeniu pierwszej części wypełnionej grozą trylogii Pawła Leśniaka byłam ciekawa, w którą stronę wezwie nas „Wilczy zew” w tomie drugim. Na pewno do innych mrocznych wymiarów, które miały już pozostać zamknięte, ale również do odległej indiańskiej wioski, gdzie dołączymy do tajemniczego obrzędu.

Powieść zaczyna się jakby była odrębną historią od tej, którą poznaliśmy. Brutalne morderstwo rodziców nastoletniej Sary zmienia jej beztroskie życie w jednej chwili. Dziwne wizje mieszają jej w głowie, a poczucie zagrożenia ze strony opiekującego się nią wujka policjanta może okazać się czymś więcej niż wynikiem szoku.

Z czasem jednak podążając za tajemniczą księgą docieramy do Maxa, by wraz z nim wyruszyć do innych wymiarów, a nawet przekroczyć bramy Otchłani. Dowiemy się więcej o wzajemnie przenikających się światach i o wizji przyszłości, będącej dla wielu sprawą najwyższej wagi, dla której warto zabijać.

Miałam wrażenie, że w drugiej części byłam w stanie klarowniej wyobrazić sobie stworzone przez autora światy, zyskały one wręcz namacalne kształty, a motywacje bohaterów okazały się równie czytelne i wiarygodne. Mroczne cienie Umbry, makabryczne pułapki Horyzontu i nieprzewidywalność sił Otchłani wciągnęły mnie bez reszty i z napięciem śledzi...