Linia krwi

Gdy czas na zakończenie czy to książkowego cyklu, czy serialu zawsze towarzyszy mi niepokój, czy przyniesie satysfakcję, da odpowiedzi na nurtujące pytania, czy może pozostawi niedosyt albo sprowokuje jeszcze większą liczbą znaków zapytania.

Na szczęście „Linia krwi”, ostatnia część tej mrocznej trylogii jest nie tylko w moim odczuciu najlepszą, najbardziej sugestywną z tomów, ale też precyzyjnie spina pojawiające się wcześniej wątki i ujawnia nieznane fakty, które wiele tłumaczą.

Jakby tego było mało zakończenie jest tak zaskakujące, że z powodzeniem mogłoby stanowić początek nowego cyklu. I może taki był właśnie jego cel? Mój niepokój więc w tym przypadku był absolutnie bezpodstawny, a autor nie tyle zachował poziom, ile udowodnił, że nie tylko potrafi dobrze zacząć, ale i spektakularnie skończyć poprawiając przy tym warsztat literacki.

W ostatniej części wraz ze starszym o pięć lat Maxem już dużo bardziej doświadczonym i oczytanym na temat Umbry znajdziemy się w świecie, który po utracie jego duchowej części zatraca sens istnienia i tonie w zbiorowej depresji. Ale oba światy nie są już takie same. Zachwianie równowagi pomiędzy nimi ludziom odebrało sens życia, upiorom cień i spokój.

Tylko czy wiedza książkowa wystarczy, by powrócić do świata cienia? A doświadczenie, by ponownie zmierzyć się z najgłębszym mrokiem Otchłani? Max musi jednak podjąć tę desperacką próbę nie tylko dla świata, ale i starszego brata Taylora, który zniknął gd...