West Farragut Avenue

„To może być też książka o tym, że nie rozumiem, co to znaczy, że czas mija.“

Pomnik miłości oraz rozpacz, która nie może znaleźć ukojenia. „West Farragut Avenue“ to zbiór wspomnień przekształconych w formę powieści. W literaturę mocno współczesną, choć spisano przecież wydarzenia sprzed lat. Tyle że nawet, gdy bohaterka-autorka znajduje się w teraźniejszości, to tylko jedną nogą. Druga utknęła w szczeblach tego, co bezpowrotnie straciła. Co wciąż rozrywa jej serce, choć w inny sposób niż te dwadzieścia dwa lata temu.

„Może ijest tak, że ten, kto się nie po­że­gnał, jest jakby przy­cze­pio­ny, zła­pa­ny przez brak po­że­gna­nia, ale ten, kto żyje, też prze­cież utknął. Tak samo nie może się ode­rwać itak samo– niby jest, ist­nie­je, ale jakiś taki pół­ży­wy.“

Nie przeżyłam takiej miłości, nie przeżyłam takiego lata, nie przeżyłam takiej Polski i takiej Ameryki. A jednak Agnieszka Jelonek jak zawsze sprawiła, że jej emocje stały się moimi. Rozerwała moje serce na strzępy i odebrała mi oddech. Konstrukcja w połowie doświadczyła załamania, ale tym razem nastąpiło to płynnie, z jasnych powodów, a obie narracje idealnie wpasowały się w to, co Jelonek chciała spisać. I zabolało to dokładnie tak, jak powinno.

„West Farragut Avenue“ to proza bardzo osobista. Może nawet trudniejsza do czytania niż autorki „Koniec świata, umyj okna“. Na pewno z większym ładunkiem emocji niż „Trzeba być cicho“. I jak we wcześniejszych tytułach miałam wrażenie, że...