Utracona Bretania

Drugi tom Kronik Rozdartego Świata okazał się, wbrew moim obawom, lepszy niż pierwszy, chociaż tak naprawdę wydaje mi się, że to przypadkowy wynik kombinacji wydawnictwa i/lub autorki z podziałem tomów. Tak naprawdę pierwszy i drugi tom stanowią po prostu fragmenty jednej powieści, sztucznie podzielonej na dwa osobno wydane kawałki. Teoria ta wyjaśnia dlaczego pierwsza część wydawała mi się być książką mocno nieudaną, nie zawierającą elementarnych (z punktu widzenia konstrukcji fabuły) informacji o świecie i kończąca się idiotycznym cliffhangerem, urywającym akcję w miejscu gdzie powinna ona zacząć się rozwijać. Wyjaśnienia znajdują się w rzekomym "tomie drugim" i eliminują część moich zarzutów o brak sensu w historyjce o wyrwaniu fragmentu kontynentu i wysłaniu go do innego wymiaru bez widocznego uszkodzenia macierzystej planety. Mechanizm całego procesu dalej nie trzyma się kupy, ale przynajmniej autorka podejmuje jakieś próby wyjaśnienia tego co stanowi podstawę wszystkich opisanych wydarzeń i pochodzenia magicznej osłony jaką uzyskała utracona Bretania, fruwająca sobie (?) w innych wymiarach, ale dziwnym trafem dalej posiadająca oświetlające ją słońce, niezmienioną siłę przyciągania i miłą dla życia atmosferę. Dominacja kobiet w obsadzie nieco maleje, ale niezbyt wyraźnie, bo pojawiający się nowi bohaterowie-mężczyźni to nieomal wyłącznie albo rozwydrzeni szlachcice albo czarne charaktery. Żeby się jednak czytelnicy nie uradowali zbytnio nagłym równouprawnieniem, główny ...